#5

Na początku starał się funkcjonować, udawać, że wszystko było dobrze, że ostatni sen z Lysandrą nie wpłynął na niego znacząco, jednak nawet on nie potrafił tak się okłamywać. Tu jedno potknięcie, tam drugie. Tu za bardzo opuścił swoje bariery mentalne przy uczniu, który miał się włamywać do jego umysłu, tam zapłakał żałośnie po obudzeniu. Nie tak wyobrażał sobie to spotkanie, może było w nim coś z romantyka, który myślał, że Lys go zobaczy, wszystkie wspomnienia wrócą i będą żyć happily ever after? Nie, nie miał głowy w aż takich obłokach, ale myślał, że będzie inaczej, że porozmawiają, że jakoś to wyjdzie...
Jednak on stchórzył. Nic nowego. Słowa Lysandry odebrały mu bardzo szybko resztki pewności co do tego pomysłu. A mimo tego siedział teraz na fotelu i planował to zrobić jeszcze raz... dlaczego?
Rozumiał, że Lys mogła czuć się skołowana tym, że ją zna tak dobrze, zareagowała emocjonalnie. To nie było ich miejsce, ich wspomnienia, które przytaczał. Były tylko i wyłącznie jego, Lysandra miała prawo czuć się skołowana. Nie chciał zostawiać niedomówień, które znów go by dręczyły przez lata.

Tym razem nie był to żaden magiczny las. Tamten las był jak już ustaliliśmy jego miejscem. Tym razem był to po prostu central park. Nie miał z tym miejscem żadnych konkretnych wspomnień z Lysandrą. Ot po prostu miejsce w Nowym Jorku, dość znane w sumie wszystkim. Jedyne co nie sugerowało, że jest to rzeczywiste, to fakt, że było tu kompletnie pusto. Środek dnia i żadnej duszy dookoła. Siedział sobie na ławeczce, nie paląc już zwykłego papierosa tylko Iqosa, tak jak to robił w czasach obecnych, nie w szkolnych tak jakby pamiętała to Lysandra.
- Obiecałem sobie, że nie zrobię tego drugi raz po twojej ostatniej reakcji. Powinienem przestać obiecywać rzeczy. Mam do tego za słabą wolę. -  stwierdził, rzucając słowa teoretycznie w eter, ale to był sen Lysandry w końcu, musiała słyszeć wszystkie wypowiadane przez niego tu słowa.
- Nie chciałem jednak zostawić niedopowiedzeń między nami... - powiedział, przenosząc swój wzrok na Lysandrę.

{4}

Taktyka typu "działać i nic przy tym nie myśleć" mogła być skuteczna tylko do czasu.
Gdzieś, na pewnym głębokim poziomie samoświadomości wiedziała o tym od samego początku, ale i tak wydawało się to lepszym rozwiązaniem niż chociażby zawinięcie się w kłębek pod dziesiątkami koców albo intensywne gdybania co krok czy to jeszcze sen, czy też już bardzo surrealistyczna jawa. Nie była zaprogramowana do takich wielopoziomowych rozgrywek świadomości, okay?
Ostatecznie to było jednym z głównych powodów, dla których odeszła ze szkoły. W pierwszym podejściu do życia miała dość stosowania sztuczek służących do manipulowania ludziom w głowach - może to i irracjonalne, ale źle było jej z myślą, że magia też miała do tego służyć. Rzeczą ludzką było idealizowanie pewnych rzeczy, zamykanie ich w ładnych obrazkach bez wad i oprawianie w ramkę, tak Lysandra postrzegała magię, pojawiła się przecież niczym przebłysk słońca w najmroczniejszym momencie jej życia. Dlatego tak chętnie rzuciła się w ręce guślarzy, kiedy już na dobre rozgościły się w jej myślach kuszące opowieści o tym, jak wygląda ich podejście do magii. Słowem nie wspomniała nikomu o swojej decyzji aż do dnia, w którym stała się ona faktem z prostego powodu - nie chciała łamać serca Milo. Dobrze wiedziała, że gdyby choćby napomknęła o tym co planuje, to albo starałby się ją od tego odwieść i musiałaby złamać mu serce stanowczym "nie"; albo, o zgrozo, zechciałby pójść za nią, a obstawanie przy stanowczym "nie" w takim wypadku złamałoby serce nie tylko jemu, ale i jej samej.
Tylko czy gdyby powiedziałaby mu o tym na pożegnanie, to bolałoby ono mniej?

Wróciło zabawne uczucie zamykania oczu w jednym miejscu, a otwierania w kompletnie już innym. Tak, nawet po blisko trzech dekadach nie przestawało jej to bawić. Przynajmniej mogli zacząć z uśmiechem z jej strony, co po ostatnim emocjonalnym wybuchu było chyba dość... na miejscu? Przez ułamek sekundy zastanawiała się nawet, czy by go nie przeprosić, ale ostatecznie dalej nie była pewna, czy wszystkiego tego sobie nie wymyśliła, wtedy wychodziłoby na to, że przeprasza samą siebie. Pogmatwane to było. Powinien jej na powitanie wręczyć jakiś odręcznie napisany przewodnik, a nie rzucać gładkimi słówkami. - A gdzie tu są dopowiedzenia? - spytała pół żartem, pół serio, rysując stopą drobne kręgi w alejkowym żwirze. - Nie wiem nawet jak masz na imię.

Ile razy podśmiewała się cicho, w wolnych chwilach czytając w wysłużonych kopiach romansideł dla kobiet typu ździebko zapomniana przez męża kura domowa, linijki brzmiące właśnie jak "rozsmakowywanie się w imieniu tall, dark and handsome chwata", co do którego już sama okładka spoilerowała, że będzie "tym jednym jedynym". A teraz bezwstydnie była gotowa użyć dokładnie takiego zwrotu, gdyby ktoś tylko zażyczył sobie jej narracyjnego komentarza na temat mijającej chwili.
Czasami po prostu ciężko odkryć koło na nowo i trzeba posłużyć się powycieranymi już na brzegach frazesami. Imię poznanego w tych przedziwnych okolicznościach mężczyzny pozostawiało na języku posmak nostalgii, zupełnie tak, jakby w głowie Lys na te kilka sekund zwarł się jeden z drugim kabelkiem i znalazła się w samym środku epizodu synestezji.
Nie była mistrzynią pierwszych spotkań (choć pierwsze wrażenie potrafiła zrobić piorunujące, ale to historia na zupełnie inną dobranockę) i pewnie to też już o niej wiedział - ale skoro ona nie wiedziała, że on wiedział, to może zgodnie z alternatywną matematyką wymiaru przyszłoprzeszłego, wszystko się zerowało i ostatecznie nikt nic nie wiedział? To dopiero byłoby sprawiedliwe.
- Zgaduję, że hasło "dobrze" byłoby kolejnym wielkim niedopowiedzeniem? - raz jeszcze ścisnęła jego dłoń, której ani myślała puścić w najbliższej przyszłości i posłała łagodny półuśmiech. Kompletnie niezdarnego poczucia humoru najwyraźniej nie zdołała wyleczyć nawet wymuszona amnezja, a kto wie, może tylko je pogłębiła. Amnezja to w końcu kopalnia złota dla kogoś, kto umiał opowiadać tylko dorky jokes.
- Nie bardzo pamiętam jak się zaczęło, ale znaleźli mnie ludzie - naprawdę mili ludzie - którzy pokazali mi jak działa magia natury - nie była pewna czy to ważne, by wspomnieć mu, jak bardzo cieszyła się na każdą kolejną taką lekcję, choć na bank zdradziły ją oczy, które zaczęły błyszczeć ekscytacją, kiedy tylko wspomniała o swoim ulubionym rodzaju czarów - a w wolnych chwilach pisałam sobie horoskopy do gazet i inne takie małe bzdury, o których wszyscy mówią, że nie czytają i wszyscy wiedzą, że to pierwsze to nieprawda.

Lepiej chyba nie zastanawiać się ile sztampowych wzorców z książek i innych form przekazywania historii, z których jednego dnia się podśmiewamy, innego staje się zwyczajnie naszą rzeczywistością.
Jeśli o nią chodzi, to - gdyby siły wyższe kopiowały motywy z tych milszych korpo i dawały opcję wyboru - celowałaby raczej w księżniczki, którym nie był zapisany w gwiazdach książe-pierdoła z fantastycznie wybujałym męskim ego; w latach wcześniejszych prawdopodobnie wybrałaby klimaty Romea i Julii - ciche i nieśmiałe romantyczne ciągoty, i lekkie przechyły w stronę masochizmu robią tak z człowiekiem i nie mogła nic na to poradzić.
Teraz była księżniczką w swojej bajce, chociaż z tego co się orientowała w kanonach, średniowysokie, dziamgate istoty z wykolejonym poczuciem humoru i skrzywioną filozofią życiową nie często mogą liczyć na diamentowe diademy i sukienki z bufiastymi rękawami. Ale to nie szkodzi - trochę magii, dzięki której mogła komunikować się ze swoimi przyjaciółmi ze szklarni, a ostatnio nawet kiełkujące początki panowania nad żywiołem ognia, bardzo korzystne dla kogoś, kto za cenę własnego życia nie umiał upilnować paczki zapałek - to całkiem dobre zadośćuczynienie. Nie śmiała narzekać.
Jeszcze nie.
- Zawsze co? - skrzywiła się na słowo "nieważne". Z każdą mijającą minutą pogłębiało się jej przekonanie, że w ich rozmowie nawet błahe rzeczy nie są tak nieistotne, jakby mogło się wydawać. Było to może dość odważne i krok-za-daleko-idące założenie, ale nie miała za wielu lepszych alternatyw pod ręką. Tak czy nie?
- Tak, horoskopy. - uniosła dumnie głowę. I żeby było jasne, nie była świrniętą na punkcie wykresów urodzeniowych, układów planet w dniu, w którym twoja paprotka miała katar pięć lat temu i obwieszaniu każdej powierzchni półpłaskiej setkami koralików wykraftowanych ze słownikiem minerałów. Traktowała to raczej jako kładkę między pisaniem rzeczy zupełnie nieambitnych i niepotrzebnych a rodzeniem w bólach i mękach geniuszu rzeczy zupełnie ambitnych, za które równie dobrze mogłaby dostać pewnego dnia literackiego nobla. Obróciła jego dłoń wnętrzem do góry i przybrała minę zawodowej chiromantki, sunąc powoli palcem po każdej linii, chociaż nie pamiętała nawet dwóch rzeczy z całej listy, tych, które ponoć można było z rąk wyczytać. To na pewno wszystko przez to, że czytała to okropnie dawno temu. Na pewno nie dlatego, że czuła niewytłumaczalne, acz miłe ciepło, kiedy tak sobie beztrosko obracała ręką Milo. - Um... jak postanowisz sobie jutro rozłożyć karty tarota, to w sumie nic konkretnego z tego nie będzie, co najwyżej odzwierciedlą twój wewnętrzny bałagan po weekendzie. - pokiwała głową w teatralnej zadumie, przybierając arcy-poważną, pokerową wręcz minę. - Tak będzie, nie zmyślam.

Analogia - chociaż woniejąca trochę sztampą i przerobiona na milion sposobów przez lata, dekady i wieki święcenia przez Szekspira tryumfów na froncie "miłość, której każdy pragnie" - była trafna, ot co.
Uczucia były tworem przedziwnym już na etapie, gdy dotyczyły jedynie dwóch osób; w momencie, w którym w spiralę wciągane zostawały kolejne i kolejne osoby, robiło się tylko ciekawiej, bardziej dziko i bez porównania rosły szanse na to, że wszystko zakończy się epicką katastrofą, przy której koniec Titanica będzie jak zatopienie papierowej żaglówki w ulicznej kałuży.
Świat magików nie różnił się w zasadzie niczym od świata zwyczajnych szaraczków, którzy zupełnie nieświadomie musieli radzić sobie z rutyną codzienności bez rytuałów, kolorowych szkiełek i zaklęć z dziesiątkami skomplikowanych gestów; gdyby lata temu wiedziała to, co wie dzisiaj, poważnie zastanowiłaby się nad swoją odpowiedzią, kiedy stanęła przed zaproszeniem do tej budżetowej wersji Harry'ego Pottera, która teraz stanowiła integralną część jej życia. Ba, która simply była jej życiem.
- Wiesz, to całkiem śmieszne. - oznajmiła lekkim tonem, nie kryjąc szczerego rozbawienia - Mówisz mi te wszystkie rzeczy i część mnie uważa, że to w opór podejrzane, i że zasadniczo powinnam dać ci w pysk i kazać spadać byle dalej. - mówiła to wszystko głosem podobnym do tego, którego używa zapowiadająca pogodę ładna pani z trzecioligowej stacji kablówki - Za to inna część mnie jest święcie przekonana, że coś w tym musi być, bo nawet przypadkowe senne widziadło nie ma prawa wiedzieć aż tylu accurate things.
Zgodnie z prośbą przesuwała palcami dalej po jego dłoni. Oh, teraz już zdrowo testował pokłady jej kreatywności i może nawet gdzieś po cichutku zaczynała rozmyślać, czy opłacało się teraz zacząć żałować, że nigdy nie wykazywała wybitnych talentów w jasnowidzeniu. - Umm... nie uważasz, że czasem lepiej nie wiedzieć za dużo? - spytała chytrze, na marginesie myśli układając parę mistycznie brzmiących linijek o rzeczach, hm, no z dupy, ale jak na złość szło jej to wyjątkowo opornie. Nic nie chciało się ze sobą zgrywać. Czyżby traciła swoje "moce"? O nie, nie może być, co ona teraz biedna zrobi - Wiesz, aura tajemnicy i tak... co jeśli wszechświat szykuje ci tu super niespodziankę, a ty ją sobie zaspoilerujesz. Wtedy będzie ci głupio.

Być może istniała trzecia, sekretna furtka, która poprowadziłaby ich do zakończenia historii, które nie będzie brzmieć jak zrzynka z najbardziej rozpoznawalnych romansów w dziejach.
Ostatecznie, skoro już i tak była bliżej niż dalej rozsądzenia sporu, jaki toczył się w jej głowie na korzyść teorii, że jego wizyty w jej snach wcale nie były rychłym zwiastunem wstąpienia jej skromnej osoby w grono certyfikowanych czubków, mogli równie dobrze poczynić kilka pierwszych, powolnych kroków w stronę wypracowania własnego, zupełnie oryginalnego finału.
Z drugiej strony, po co już na starcie bić się z setką domysłów, co może zdarzyć się na koniec. To nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem, tuż przed pierwszą sceną przeczytać na jednym wdechu wszystkie napisane akty. Dużo ciekawiej jest zaczekać choćby do epilogu, a najlepiej pozwolić, aby historia sama się rozwinęła, bez zerkania w skrypty losu. To ostatnie, owszem, wymagało dużego zaufania do sił zarządzających światem przedstawionym i brunetka nie była pewna czy po blisko trzech dekadach gry w pokera, podczas której czuła się jak z przepaską na oczach i jedną ręką związaną za plecami, miała dość silnej woli, by pójść w taki scenariusz;
z drugiej zaś strony, z dnia na dzień, przekonywała się coraz mocniej, że co jak co, ale nie zostało jej już do stracenia dość, żeby aż tak bardzo trapić się tym, jak nie-fair okażą się wyciągnięte z rękawa tricki przeciwnika.
- Mówisz podejrzanie rzeczowo. - oceniła z leciutkim tylko błyskiem sceptyzmu w oczach, przygryzając na sekundę dolną wargę. - Takich tekstów sama bym chyba nie wymyśliła. Czyli wychodzi na to, że jesteś prawdziwy. - pokiwała głową na znak, że właśnie uwierzyła sama sobie. - A ja nie jestem szurnięta. - dodała jeszcze cicho pod nosem, nie do końca pewna, czy ją usłyszał czy nie.
- Oh, o-okaay... - niepewnie przeciągnęła ostatnią samogłoskę. Kusiło spytać co dokładnie miał na myśli mówiąc "od dawna"; korciło dowiedzieć się jak długo trwała w bańce wymuszonej amnezji, o której jeszcze nawet do niedawna nie wiedziała. Równolegle rozważała, czy to aby bardzo nietaktowne będzie stawić czoła prawdzie i przypomnieć, że z jej perspektywy widzieli się raptem drugi raz ever.
- Sądzę, że... że nikomu nie zaszkodzi od czasu do czasu czegoś nie wiedzieć. - odparła nieco wymijająco. Czy sama była fanką niespodzianek? A skąd. Czy lubowała się we wmawianiu innym, że nie ma na świecie nic lepszego niż porządne zrządzenie losu? Ależ oczywiście! Jakby nie patrzeć, gdyby teraz pozwolił sobie na szczyptę pozytywnego myślenia, to fakt, że nie kazała mu się z miejsca wynosić z własnej podświadomości, był niejako niespodzianką od losu. I to taką na plus, prawda? - Może właśnie teraz. Może za dzień albo dwa. A może dopiero za wiele, wiele lat. Kto to wie. - uniosła lekko brew, licząc, że bawi się równie dobrze co ona.

Rozsądek podpowiadał, że gdyby znalazł ją w realnym świecie i powtórzył wszystkie te słowa, które padły na przestrzeni obecnego i minionego snu, to... do opisu tego, co mogłoby mieć miejsce potem, pasowałoby wiele różnych słów, ale "łatwo" i jego pochodne na milion milionów procent nie znalazłyby się nawet w pierwszej setce kandydatów.
Choć z drugiej strony, takie spotkanie oszczędziłoby jej wielu godzin intensywnych rozważań, czy nadaje się już do pensjonatu dla czubków, czy też powinna poczekać z meldowaniem jeszcze kilka lat pełnych znoszenia tego, co jej wesoła, guślarska rodzinka gotowa była zaserwować. Miałaby namacalny dowód, że istnieje w równie mocno zakotwiczonym w rzeczywistości stopniu co ona sama, nawet jeśli historia, jaką byłby jej opowiedział, pasowałaby raczej do kanonów fantastyki na poziomie dobrze i bardzo dobrze sprzedającej się półki - cóż począć, rozwiązania idealne nie istniały.
- Oj tak, to zdecydowanie pocieszająca informacja. - szkoda trochę było fashion białego kaftana z wiązaniem na plecach, ale jak to głosił poeta - w pierwszej kolejności należało się cieszyć z małych rzeczy. A stabilność mentalna wydawała się być całkiem cennym towarem.
Niespiesznie wzięła długi, głęboki oddech, wypuszczając go po kilku sekundach z lekkim, dźwięcznym gwizdem. Ot takie jej małe dziwactwo pochodzenia nieznanego, przypałętało się do niej któregoś dnia i zapuściło korzenie w jej jestestwie. - Mam wrażenie, że... chciałabym cię zapytać o tyle rzeczy... a jednocześnie wolałabym o nic nie pytać. Nie wiem, ja... nigdy wcześniej się tak nie czułam. - zerknęła na niego krótko unosząc wzrok i - czy to było zawstydzenie w jej oczach? Onieśmielenie? Kto by pomyślał. Subtelny ciężar jego dłoni w swojej traktowała już półświadomie jako swego rodzaju talizman - bez cienia pomysłu dlaczego acz wciąż zabawnie kojący.
- Czasem tak. - zgodziła się łaskawie, już ani na sekundę nie uciekając wzrokiem. Głupio było nie przyznać mu racji chociaż połowicznie, skoro z każdą mijającą chwilą coraz mocniej życzyła sobie wiedzieć, co takiego zostało jej odebrane wymuszoną amnezją. - A czasem nie. - dodała przekornie, pukając go palcem w nos. - Na tym polega nie-spo-dzian-ka, - posłużyła się nawet tą ultra pożyteczną, nabytą w przedszkolu umiejętnością, jaką jest dzielenie wyrazu na sylaby, żeby zaakcentować jak istotnym elementem jest tu fragment o następowaniu niespodzianie i znienacka. - że nie wiesz co, gdzie i kiedy aż do ostatniej sekundy.

Owacje na stojąco, huczna uczta pochwalna i może jakaś ofiara dziękczynna z dziewicy - Lysandra była normalna, a przynajmniej na tyle normalna na ile było to możliwe w tych jakże sprzyjających warunkach uniwersum, w którym na porządku dziennym były rytuały, zaklęcia i wielopalczaste stwory czyhające na niespodziewających się niczego magików. A nie, wróć, to ostatnie wykreśl, to już za bardzo wybieganie w przyszłość.
Z perspektywy czasu wyglądało na to, że zdolność do podejmowania racjonalnych i nie-szajbniętych decyzji sprzeniewierzyła już dawno - mniej więcej wtedy, kiedy postanowiła opuścić mury szkoły. Oczywiście, jak to zwykle bywa z decyzjami wątpliwymi moralnie, efekty idzie dostrzec dopiero w najgorszym z możliwych momentów, czyli kiedy jest za późno by zmienić cokolwiek. Tak przynajmniej pozwolono im sądzić do chwili, w której pierwszy raz nawiedził jej sen. Od owej wizyty co kilka kroków, co kilka potencjalnie nieistotnych decyzji wydawało jej się, że słyszy z tyłu głowy cichy, nienachalny acz przenikliwy głosik skrzeczący coś o względności. I tu kołem wracało rozmyślanie o kontroli poczytalności. End of story.
Uroczo zabrzmiało stwierdzenie, że wie jak się czuje, po części. Bo Lysandra nie wiedziała. Odczuwała mniej więcej milion rzeczy jednocześnie, na raz, w dodatku co trzecia wykluczała te dwie pierwsze, a mimo to czuła to wszystko, w kółko i... pff, ciekawie było dziś w jej głowie. Tym można by to podsumować. - ...z drugiej strony? - dopytała, kiedy minęło sekund pięć. Dziesięć. Dwadzieścia, a Milo wciąż nie dokończył zdania. Owszem, nie miała swoich dawnych wspomnień, ale stanowiło to jedynie kolejny dobry argument za tym, by nie zostawiać między nimi ani jednego niedopowiedzianego zdania więcej.
Uśmiech mężczyzny sprawił, że z głowy wyleciały jej wszystkie linijki o radosnych kaprysach losu i szczęśliwie kończących się osobliwościach w matrixie, które naprędce sobie przygotowała i była gotowa mu półżartem półserio wcisnąć. O chrystusie, gdyby tylko jej codzienna wersja mogła teraz siebie zobaczyć... oj nie byłaby zadowolona. Stawka jak sto do jednego, że sama siebie kopnęłaby w tyłek. Tylko, że senna wersja miała to absolutnie gdzieś. Za dobrze bawiła się uciekając palcem to w jedną, to w drugą stronę, byle tylko uniknąć "zjedzenia". Bajeczna infantylność tej chwili połączona z jego słowami zrodziła w jej głowie pewną myśl, pewien pomysł. - Mógłbyś... - przygryzła na moment dolną wargę, dobrze, że od dziecka była fanką skakania w ogień i na głęboką wodę bez większego zawahania - ...mógłbyś odnaleźć mnie. Tam, w realnym świecie. - machnęła dłonią w bliżej nieokreślonym kierunku, gdzieś za jego plecami - To dopiero byłaby niespodzianka.

Może pora zamienić się rolami? Rzecz technicznie ciężka do zrobienia, ale czy w świecie magików rzeczywiście istniały rzeczy absolutnie niewykonalne? Takie, przed którymi stawiano grubą kreskę z adnotacją, że tej linii nie przekraczamy za żadne pieniądze i inne niematerialne wartości występujące w świecie. Powinni kiedyś omówić ten temat, skoro tak przyjemnie prowadziło im się konwersację, przeskakując od tego do tamtego, na chwilę zahaczając jeszcze o to i owo.
A może pora przyjąć inną taktykę, posłuchać głosu rozsądku i dać sobie nawzajem prawdziwie czystą kartę? Nie wątpiła, że ciężko byłoby mu dobrowolnie pozbyć się wspomnień, które - o ile dobrze zrozumiała - były swoistym ostatnim bastionem niezmąconego szczęścia; i ani myślała głosić herezje z rodzaju "a bo jej bez wspomnień żyło się całkiem dobrze, więc to pewnie nic takiego". Prawda, w nowym wcieleniu stała się kąśliwą złośnicą, którą w dziewięciu przypadkach na dziesięć mdliło na widok uroczych scenek rodzajowych z wielką miłością w tle, ale wbrew obiegowej opinii nie była bez serca. Miała je po prostu owinięte w kilka grubych warstw folii bąbelkowej i trzymała je w nietłukliwym pudełku wyłożonym gąbką, przez co być może miała chwilami problem, by poprawnie z niego korzystać, ale wciąż je miała. Po prostu nie życzyła sobie serdecznie, by znowu wylądowało z trzaskiem na podłodze, bo na miłość boską, ile razy można składać jedno i to samo.
Po tych kilku zdaniach jedyne co była w stanie z siebie wydusić to bezdźwięczne "o". Biegle władała dwoma językami, względnie dogadać się dałaby radę w jeszcze co najmniej trzech innych, a i tak miała białą plamę tam, gdzie powinno pojawić się słowo dostatecznie na miejscu, by posłużyć za odpowiedź.
- Mhm. - pokiwała entuzjastycznie głową, na ustach zakwitł jej kolejny szczery i pogodny uśmiech. Ach, chyba jednak miała coś nie tak z głową, skoro ucieszyła się jak dziecko w bożonarodzeniowy poranek na myśl, że po całym Nowym Jorku będzie ją tropił mężczyzna, z którym - ze swojej kinda ograniczonej perspektywy - rozmawiała raptem dwa razy w życiu. - To bez porównania najlepsze miasto na świecie, gdzie indziej miałabym być? - uśmiech z pogodnego przerodził się w lekko zadziorny. Choć urywki wspomnień z rodzinnego Nyborg mościły się wygodnie na zaszczytnym drugim miejscu, to i tak były lata świetlne od poziomu sentymentu, jakim darzyła tę wielomilionową mieścinę.
Przymrużyła oczy, szukając dobrej odpowiedzi na to pytanie. Miała tendencję do bywania wszędzie, do trafiania w najdziwniejsze miejsca i wędrowania bez celu, a jeśli nawet z celem, to zwykle i tak kończyła w możliwie najbardziej oddalonym od takowego punkcie. Jeśli los sprzyjałby Milo choć odrobinę, równie dobrze mógł znaleźć ją... wherever. - Lubię patrzeć na śnieg na Moście Brooklińskim. - przynała w końcu. Tak, to brzmiało jak całkiem bezpieczna wskazówka. W niedługo potem poczuła znamienne łaskotanie w całym ciele, zwiastujące nadchodzące przebudzenie. - Znajdź mnie. - powtórzyła z powagą raz jeszcze. Na pożegnanie.

/zt. x2