Twoją drogę oświetlała tylko mieniąca się lina. Teraz była już pokaźnej długości, prowadziła wgłąb tunelu. Robiła się szersza z każdym krokiem, oplatając coraz większe połacie ziemi pod tobą. Po kolejnym kilometrze, gdy twoje ciało domagało się już ciepła, a kurtka na niewiele się zdawała, zobaczyłaś, że lina się kończy ogromną siatką, oplatającą jedną z części korytarza przed tobą. Wszystko, co było dalej, przypominało czarną dziurę. Wszystko wskazywało, że doszłaś do swojego celu, to tutaj energia magiczna była najbardziej nasilona. Poczułaś też dziwne wibracje. Jakby ta cała magia zebrana w jednym miejscu była niestabilna.

Fiona podążała dalej tunelem, wpatrując się w niebieską, połyskującą linię, która prowadziła ją wgłąb tunelu. Telefon schowała do kieszeni, a dłonie co jakiś czas rozcierała, żeby zachować jak największą ich sprawność.
W końcu dotarła jednak do celu, a przynajmniej tak się jej wydawało. Magia tutaj była dziwna, bardzo niestabilna. Postanowiła rozświetlić bardziej tunel w którym się znalazła. Wyciągnęła z ręki zapalniczkę i zapaliła płomień, który następnie chciała powiększyć wykorzystując magię.

na płomień

Fiona Stirling carried out 4 launched of one k10 :

, , ,

Jeśli wszystko miała już ładnie oświetlone, to zabrała się do poszukiwania śladów. Na początku chciała się przyjrzeć otoczeniu staromodnym sposobem, korzystając jedynie z własnych oczu.

na percepcję

Fiona Stirling carried out 3 launched of one k10 :

, ,

Twoja zapalniczka okazała się bardzo pomocna. Powiększyłaś jej płomień, wciąż używając do tego jednej ręki. Na ścianach korytarza majaczyły teraz cienie, tworzone przez ogień. Widziałaś więcej, a także dawał ci tymczasowe ciepło. Nie zmieniało to jednak faktu, że wciąż czułaś, jak energia magiczna wokół ciebie robi się coraz bardziej niestabilna. Korzystanie z magii w tak niepewnym miejscu zawsze wiązało się z ryzykiem. Trzeba było wziąć pod uwagę dodatkowe okoliczności. Tylko jak, skoro nie wiedziałaś co powodowało tę dziwną anomalię? Zaczęłaś rozglądać się, używając swojej percepcji. Nic nowego jednak nie zauważyłaś. Bladoniebieska siatka wciąż rozwijała się pod twoimi stopami, co trochę mogło utrudniać zadanie.

Dookoła zrobiło się cieplej. Cieszyła się, że zabrała ze sobą tę zapalniczkę. Nie dość, że dzięki niej miała wystarczająco dużo światła, żeby się nie zabić na torach, ale też przy okazji już tak nie marzła. Kto by pomyślał, że w dobie globalnego ocieplenia zima postanowi wrócić bardziej zdecydowanie, niż w ostatnich latach.
Trochę martwiła się tym, że magia była niestabilna. To zaklęcie jej się udało, ale co jeśli jakaś okoliczność zmieni się na tyle, że wywoła pożar? Albo w ogóle płomień zgaśnie? Albo jeszcze coś gorszego... Aż przypomniała się Fionie lekcja z Elim, jak tłumaczył jej czym są okoliczności i jak działają. Zdecydowanie mogła bardziej przyłożyć się do teorii magii.
Próbowała się rozejrzeć po tunelu, jednak niewiele to dało. Raz nie wiedziała czego dokładnie szuka, a dwa... płomień nie jest stałym źródłem światła i wypacza postrzeganie przestrzeni. Dalej widziała też te nici, które wcześniej ujawniło zaklęcie. Dlatego postanowiła przyjrzeć się właśnie im.

rzut wiedza:

Fiona Stirling carried out 1 launched of one k10 :

Zajęta poszukiwaniem śladów opuściłaś swoją gardę. Nici, którym się przyglądałaś, z pozoru nie miały większego znaczenia. Dopiero gdy spróbowałaś sobie przypomnieć wszystko o śladach magii, związanych z magią wiedzą, doszłaś do wniosku, że układały się we wzór, który miał swoje epicentrum w samym środku. Jeśli tam podeszłaś, znalazłaś kawałek szkła. Był nieoszlifowany, jakby ktoś rozbił okno. Chociaż po chwili stwierdziłaś, że to raczej część lustra, w końcu jedyne co mogłaś w nim zobaczyć, to swoje własne odbicie.
- ekhm - usłyszałaś za sobą w pewnym momencie. Przed tobą stał policjant z wcześniej. Wciąż miał na sobie mundur. Stał wyprostowany, mierząc cię wzrokiem z góry na dół. - Zgubiłaś się? - spytał, posyłając ci ciepły uśmiech. - Rzadko kiedy zdarza się, żeby pasażerowie podróżowali tunelami metra, zamiast po prostu wsiąść do jednego z pociągów. - zacmokał, chowając ręce do kieszeni. - W ten sposób nigdy nie znajdziesz tego baru. - Rozejrzał się wokół. - Gdzie twoja koleżanka?

Fiona przyglądała się wszystkiemu dookoła, a głównie tym niebieskim niciom. I BACH! Coś przynajmniej raz w życiu jej się udało. Znalazła... kawałek szkła, a właściwie lustra, które leżało w samym środku siatki. Nie miała jednak pomysłu co mogła z nim zrobić, dlatego swoim klasycznym sposobem zwyczajnie schowała je do kieszeni, jak zwykła robić z każdą magiczną rzeczą, o której nie miała pojęcia. Jak to się stało, że jeszcze nic jej nie wybuchło w rękach? Nie miała zielonego pojęcia, ale nad kawałkiem lusterka miała zamiar potem popracować z kimś, kto potrafił więcej w zakresie identyfikowania dziwnych rzeczy.

Na podziwianiu lustra zeszło jej trochę czasu i jednocześnie przez to straciła koncentrację na tym, co działo się dookoła. Kiedy usłyszała za sobą głos mężczyzny... Niemalże podskoczyła z zaskoczenia. Kiedy się odwróciła zobaczyła policjanta z wcześniej.
- Tak i nie. - Zamrugała, gdy usłyszała pierwsze pytanie. Fizycznie była w miejscu, w którym się chciała znaleźć. Metafizycznie? No to przed chwilą była zgubiona, w sumie nadal była.
- Taaa... Szkoci potrafią być zaskakujący. - Posłała mu firmowy uśmiech nr 4, który był gdzieś pomiędzy tym uroczym, roztapiającym męskie serca, a takim przepraszającym i wyrażającym skruchę.
- Nie wiem, ją faktycznie zgubiłam. - I to powinna być rzecz, którą powinna w tym momencie przejmować się najbardziej...

Policjant uśmiechnął się tylko, słysząc proste tak i nie. Mierzył cię pewnym siebie wzrokiem. Po chwili westchnął ciężko, tak jakby twoje maślane oczka naprawdę zrobiły na nim jakiekolwiek wrażenie. Słuchał cię dalej w milczeniu. - Szkotka? - spytał, przekrzywiając nieco głowę, nie spuszczając z ciebie badawczego spojrzenia. Poczułaś, że dobrze zanotował sobie w głowie ten fakt. Pokiwał ze zrozumieniem, siegając do kieszeni spodni. - Jednakże przebywanie w tunelach metra jest niedozwolone i nie mam innego wyjścia, jak odprowadzić cię na komendę, żebyś mogła się wytłumaczyć - powiedział z dozą żalu w głosie. - Poza tym, jest tutaj niebezpiecznie. Pociąg może nadjechać w każdej chwili - zacmokał z niezadowoleniem, machając kajdankami i zbliżając się do ciebie. - Twoją koleżankę też niedługo znajdziemy, nie martw się.

Fiona obserwowała każdy ruch policjanta. Nie podobało się jej, że tak zaczął się zbliżać do niej. Oj, zdecydowanie nie. Niby zachowywał się normalnie, ale jednak... Może po prostu nie był w jej typie.
- A nie mógłby pan odpuścić tych kajdanek? - Nie miała ochoty zostać tak bezbronna w obliczu kogoś, kogo nie znała. Nawet jeśli wydawał się mugolem.
- Pójdę grzecznie na komisariat... - Pociąg? Dalej w tunelu było ciemno, więc nie naprawili jeszcze poprzedniej awarii prądu. Nie ma szans, żeby cokolwiek przyjechało w najbliższym czasie.
Poza tym... Dlaczego był sam? Policjanci raczej sami nie chodzą nigdzie na służbie.

Pan policjant podchodził do niej z kajdankami, bo chciał skuć jej ręce. Tak to właśnie działało. Przyłapany na czymś niezbyt legalnym człowiek zostaje odstawiony na najbliższy komisariat w celu złożenia wyjaśnień. Maślane oczka jednak nie podziałały na mężczyźnie, który stał teraz przed tobą. Westchnął cicho. - Niestety, takie są protokoły. Jak widzisz, jestem tutaj sam, mój kolega przeszukuje drugi tunel - przerwał na chwilę, otwierając jedno z kółek przy kajdankach. - Tym bardziej powinnaś po prostu dać się skuć, iść ze mną na komisariat, odpowiedzieć komisarzowi dyżurującemu na parę pytań i mieć to z głowy - uśmiechnął się pokrzepiająco, zajmując się równocześnie drugim kółkiem. - Odwróć się i wyciągnij ręce za siebie - zarządził, a jeśli wykonałaś polecenie, po chwili poczułaś zaciskający się metal na nadgarstkach.

Rzuć proszę na mentalną.

Fiona za każdym razem cofała się, żeby nie wejść w zasięg rąk policjanta. Z jednej strony miał rację, wykonywał obowiązki... Z drugiej jednak wyglądało to dość podejrzanie. Dlaczego w ogóle wszedł do tunelu? Gdzie była druga osoba z patrolu?
- Poproszę o okazanie odznaki oraz legitymacji. - Starała się to powiedzieć możliwie najbardziej stanowczo.
- Mogę dobrowolnie udać się na komisariat. Nie ma potrzeby skuwania mnie. Nie jestem osobą podejrzaną. A przemieszczanie się tunelem nie jest nawet przestępstwem, a tylko wykroczeniem. Nie stwarzam też zagrożenia dla nikogo. - Fiona dalej próbowała wyjść z sytuacji polubownie. Nie miała ochoty wychodzić stąd w kajdankach.

Fiona Stirling carried out 1 launched of one k10 :

Nie dałaś się skuć policjantowi, który tylko wywrócił oczami. Oczywiście mógł wyciągnąć dla ciebie odznakę oraz legitymacje. Nawet nie przeszłoby ci przez myśl, że byłaby to tylko iluzja, która koniec końców i tak doprowadziłaby cię na komisariat. Człowiek przed tobą jednak wyglądał, jakby stracił cierpliwość. Westchnął ciężko. - Nie chce mi się. Może gdybyś była z sekty tego gościa marudy, próbowałbym dalej wziąć cię ze sobą po dobroci - stwierdził, jakby naprawdę przyjmował taką opcję.
Schował kajdanki, pochylił głowę i spojrzał ci w oczy. Poczułaś, że robi ci się niedobrze. Nie mogłaś się ruszyć, stojąc i patrząc jak zaczarowana w mężczyznę przed tobą. Gdybyś dała radę zerwać ten kontakt wzrokowy, zobaczyłabyś, jak jego dłonie, teraz mające po sześć palców, składają zaklęcia. Zaśmiał się cicho. - Chyba nie dam rady tego zrobić tak, żebyś nie wiedziała. Całkiem dobra bariera mentalna, muszę przyznać - zwrócił się do ciebie jak ojciec, który jest dumny z córki, pomimo tego, że wyglądał na co najwyżej dwadzieścia lat.
Tak czy inaczej, byłaś w stanie stwierdzić, jakich informacji Azjata szuka w twojej głowie. Były to sposoby na wejście do azylu Alphy. Sposoby, by przejść przez bariery i zostać niezauważonym. Czułaś, jak wiedza powoli przechodzi w ręce tego człowieka.
Uśmiechnął się półgębkiem. - Teraz moja droga, musisz iść niestety spać, wiesz? Ale nie martw się, na pewno jeszcze kiedyś dostąpisz zaszczytu zobaczenia mnie ponownie. - Z tymi słowami twoje powieki zrobiły się ciężkie. Jakby dosłownie ważyły tonę. Opadłaś, ale nie na ziemię, bo mężczyzna cię złapał i odstawił na podłoże. Ostatnie co zobaczyłaś, to znoszone, czarne trampki, jakie miał na sobie.


Śniło ci się, że siedziałaś na trybunach. W pierwszej chwili mogłaś pomyśleć, że to jakiś stadion, jednak klatka na samym środku skutecznie cię przekonała do tego, że trafiłaś w sam środek nielegalnych walk. Jak? Cóż, dostałaś cynk, że możesz tutaj spotkać kogoś interesującego. I w sumie tak było. Wokół ciebie było mnóstwo ludzi, znajdowałaś się na samym przodzie. Za prętami, na środku sceny stała twoja najstarsza siostra.
Walka się rozpoczęła.
Widok krwi pewnie nie był ci obcy, jednak w tym przypadku zaczął cię wręcz dusić. Wszystko wokół szumiało. Ludzie krzyczeli z każdym ciosem, jaki kobieta wymierzała swojemu przeciwnikowi. Ten nie pozostawał jej dłużny, jednak każdy, kto miał oczy, mógł stwierdzić, że to nie była wyrównana walka. Skończyła się szybko, a mężczyznę wytargano wręcz z desek. Tłum skandował głośne Ivy. Zaniepokojona stanem przegranego, wstałaś z krzesła i podeszłaś do niego. Zdążyłaś uchwycić jedynie moment, w którym przykrywali jego twarz materiałem i pięć krótkich słów - słyszałem, że był w Alfie.
Zgon.
Twoje ciało zareagowało samo. Wybiegłaś z budynku, przeciskając się przez spocone, gorące ciała, błagające o więcej adrenaliny, jaką przynosiła im klatka. Zimne powietrze uderzyło w twoje nozdrza, a żołądek zrobił umęczonego fikołka. Zwymiotowałaś do najbliższego śmietnika, mierząc się z krzywymi spojrzeniami bywalców.
Valerie zabiła człowieka.
Valerie zabiła członka drugiej sekty.


Po tym jak otworzyłaś oczy, zobaczyłaś sufit metra. Twój koszmar znów się pojawił. Wspomnienie, które prześladowało cię od kilku miesięcy. Przez chwilę nie wiedziałaś gdzie jesteś, jaki mamy dzień, czy w ogóle rok. Koncept czasu nie istniał. Wszystko wracało do ciebie powoli.  Rozdzielenie się z Ruth, spotkanie z tajemniczym policjantem i jego efekt. Leżałaś na torach i mogłaś przysiąc, że słyszałaś aksamitny głos, noszący się jeszcze jakiś czas po korytarzach metra.

Cheri Cheri Lady
Like there’s no tomorrow
Take my heart, don’t lose it
Listen to your heart
Cheri Cheri Lady
To know you is to love you
If you call me baby
I’ll be always yours~

ukryta wiadomość napisał: