Znany w Brakebills jest jako Dziekan Fairbrain, tylko nieliczni profesorowie znają jego imię. Studentom w zasadzie nigdy się nie przedstawia, pomijając rzucenie oschle nazwiskiem. Fairbrain przede wszystkim jest profesjonalistą, przynajmniej na pierwszy rzut oka; zawsze schludnie ubrany, jakby był gotowy na wszystko. Zaczyna być gorzej, gdy się odzywa: jest bezlitośnie sarkastyczny i nie szczędzi sobie komentarzy. Za nic ma sobie granice uczniów czy reszty kadry. Znany ze swojego temperamentu, ale również ze swojej obszernej wiedzy. Wśród profesorów również znany z tego, że nikt do końca nie wie jak długo piastuje swoje stanowisko
Wiadomo o nim stosunkowo niewiele. Na pewno urodził się w Wielkiej Brytanii i na pewno nie ukończył Brakebills, tylko jego brytyjski odpowiednik. Ci bardziej romantyzujący twierdzą, że przyjechał w pogoni za wiedzą i miłością, uciekając ze starego kontynentu. Ci bardziej pragmatyczni uważają, że po prostu znalazł się na właściwym miejscu, we właściwym czasie. Na początku częściej nauczał, teraz raczej przechadza się po uczelni, zawalony pracą związaną z administracją, jeśli akurat nie może jej zrzucić na swoją sekretarkę. Zazdrośnie strzeże swoich sekretów i wiecznie nad czymś pracuje. Mimo, że dużo gada, o swoich badaniach prawie nigdy z nikim nie rozmawia. Zwykle w jakiś wymyślny sposób zmienia temat.

Najmłodszy członek kadry Brakebills. Propozycję współpracy dostała tak naprawdę chwilę po skończeniu szkoły przez wzgląd na jej wybitne wyniki w nauce. Kobieta stwierdziła jednak, że woli spędzić trochę czasu na podróżowaniu i odkrywaniu kolejnych rodzajów fauny i flory. Jej życie kręci się wokół wszystkiego związanego z naturą, choć w ziemi babrać się nie lubi, do tego zazwyczaj wysługuje się uczniami. No co? Ona też kiedyś musiała się ubrudzić, bo jakiś profesor nad nią stał. Na każdego przychodzi pora, a skoro może sobie na to pozwolić, to wykorzystuje okazje. Jest dosyć surowa, a także nie toleruje spóźnialstwa pod żadną postacią. Prywatnie nikt tak naprawdę jej nie zna, choć wszyscy szanują za ilość wiedzy, jaką posiada. Ktoś puścił kiedyś plotkę, że Lilith zna na pamięć każdy jeden rodzaj rośliny, jaki istnieje na Ziemi, łącznie z opisem zarówno po angielsku jak i w łacinie. Sama kobieta nigdy tego nie skomentowała, więc do dzisiaj nikt nie wie ile w tym prawdy. Drugą legendą jest to, że gdy kobieta jest na kogoś zła, to w klasie zaczyna padać.

Po ukończeniu Brakebills, Dalia pozostała w szkole opiekując się jej biblioteką. To jej pierwszy rok w roli profesora, ale zdaje się nie odbiera jej to pewności siebie. Powracający uczniowie kojarzą ją jako uprzejmą i chętną do pomocy bibliotekarkę, chociaż trochę ekscentryczną.
Atak bestii na Brakebills odcisnął się na Dalii tak jak i na całej szkole. Przez ostatni rok wspierała Dziekana w budowie nowych protokołów ochronnych, jak i w pozostałych renowacjach. Rola profesora wydaje jej się odpowiadać. Prowadzone przez nią zajęcia nie są praktyczne tylko z nazwy. Chętnie odpowiada na pytania i krzywo patrzy na łamanie wszelkich regulaminów. Nie waha się użyć magii sukcesu w ramach narzędzia dyscypliny. Po godzinach wciąż można spotkać ją w bibliotece.
Dalia próbuje zachować dawny optymizm, ale spod szerokiego uśmiechu przebija zmęczenie. Plotka głosi, że od roku nie opuściła murów szkoły.

Panna Baxter porusza się po kampusie jak cień. Niektórzy, co bardziej złośliwi, twierdzą, że wiecznie ukrywa swoją obecność, by w jak najbardziej efektowny sposób pojawiać się w sytuacjach, w których zdecydowanie nikt nie chce z nią rozmawiać. Jest cichą, spokojną kobietą, wyjątkowo wymagającą wobec swoich studentów. W magii iluzji nie ma sobie równych, chociaż ten fakt jakoś blednie przy tym, że wydaje się nawiedzona.
Jej studenci jednak wierzą, że jest wyjątkowo oświeconą osobą, która po prostu myślami niemal zawsze przebywa w innym, stworzonym przez siebie świecie. Czasami, traci wątek, ale nie umykają jej żadne szczegóły. Zawsze jest szykownie ubrana, elegancka i chłodna.

Uzdrowicielka zajmująca się pomocą wszystkim dotkniętym przez różnorakie klątwy. Absolwentka Brakebills, niektórzy mogą jeszcze ją pamiętać z czasów, kiedy sama była studentką - która później została na Uniwersytecie na dłużej, od razu podejmując się pracy na skrzydle szpitalnym. Wbrew temu, nie spędza dużo czasu na terenie kampusu. Można powiedzieć, że pracuje na wezwanie, jeśli jest jakiś przypadek, który potrzebuje jej pomocy, albo wydarzył się jakiś wypadek na uczelni i potrzeba jest dodatkowych rąk do leczenia. Jest przyjazną i miłą osobą, jednak w Brakebills zachowuje wszystkie relacje na poziomie służbowym.
To jej pierwszy rok w roli profesora. Jest to tym trudniejsze zadanie, że zajmuje miejsce Elizy Plummer- Bestii, która przeniknęła do kadry Brakebills w 2020 roku.

Stary O’Brian pamięta dzień powstania Alphy, chociaż w Nowym Jorku nie ma już guślarzy, którzy mogliby kojarzyć jego twarz. Przez wiele lat wspierał swoją sektę z oddali, radą oraz udostępnianiem należącego do niego pubu. Powód nieobecności był prosty- jego zaostrzający się konflikt z przywódcą Bety. Żeby uniknąć powstania jeszcze głębszego bagna, O'Brian wycofał się w cień.
Kiedy dotarła do niego informacja o śmierci Morrigan, a potem o zniknięciu Williama, O'Brian spakował walizki i wrócił na stare śmieci. Może i jest zgorzkniałym, starym dziadem, który we wszystkim potrafi znaleźć dziurę, ale nie ma wątpliwości- dba o guślarzy, zarówno starych jak i młodych.
W Nowym Jorku nie powstała jeszcze sekta, która wypełniłaby dziurę po Alphie i Betcie. Może Connor O'Brian jest na to zbyt oschły, może brakuje mu nadziei lub motywacji. Jednak O'Brien's Pub znów stał się miejscem spotkań magików, bezpiecznym azylem, a to już bardzo wiele.

Każdy załogant Obieżyświata wie, że Iskra jest bardzo młoda, jak na swoje stanowisko. Można by się zastanawiać dlaczego, chociaż zapewne poznanie jej bliżej rozwiewa wszelkie wątpliwości. Fae jest bardzo ambitna, ma cięty język, a niektórzy jej niesforność określają nawet bezczelnością. Pytanie ile w tym prawdy, a ile zawiści. Jej kariera może i jest bardzo krótka, ale też niesamowicie owocna.
Iskra w zasadzie zawsze funkcjonuje w parze z Bazaltem, jej Pierwszym Oficerem. Może to właśnie przez dawnego Opiekuna wszyscy traktują ją tak poważnie? Pewne jest jedno - ta ekspedycja jest jej pierwszą, wielką Ekspedycją, ale Obieżyświat nie jest jej pierwszym okrętem. Nie wiadomo dlaczego Admiralicja miała do niej aż takie zaufanie.

Kariera Bazalta nie należała do najłatwiejszych. W latach swojej młodości był świetnie zapowiadającym się kapitanem, ale potem nieoczekiwanie zniknął. Powstało wiele teorii gdzie był i czym się zajmował. Prawda jest taka, że zaszył się w jednej z wielu kolonii i przez ponad sto lat spełniał rolę Opiekuna wychowując małe wróżki.
Wydaje się, że jego przedwczesna emerytura skończyła się wraz z początkiem kariery Iskry. Nigdy nie miała innego Pierwszego, ale i trudno by jej było znaleźć lepszego. Bazalt zachowuje spokój tam, gdzie poniosą ją emocje. Służy wiedzą, którą można posiąść tylko dzięki doświadczeniu. Ten zgrany duet pnie się po szczeblach hierarchii Floty ciągnięty ambicją Kapitan i pchany niezmąconą cierpliwością Pierwszego.
Bazalt nieubłaganie zbliża się do niesławnej granicy pięciuset lat. Niektóre wróżki zaczynają już się zastanawiać czy bez niego gwiazda Iskry zgaśnie tak szybko jak się rozpaliła.

Mimo małomówności, obecność Marabuta ciężko przegapić. Jenu twarz wyraża niewiele, zawsze ściągnięa w wyrazie skupienia. Jeśli się wypowiada, mówi konkretnie i dosadnie. Nie jest najprzyjemniejszym towarzystwem, jakie można znaleźć na Obieżyświecie, ale nie można zarzucić jenu braku kompetencji.
Mając pełną świadomość własnych braków w charyźmie, Marabut robi wszystko, by wykonywać swoją pracę jak najlepiej. Krytykę potrafi przyjmować bardzo osobiście. Na jegu nieszczęście, przed objęciem dowodzenia Kapitan pracowała jako nawigator. Powoduje to między nimi liczne tarcia, łagodzone głównie przez Bazalta i Jelonka.
Chociaż trudno się do jenu zbliżyć, Marabut dba o swój zespół. Dzięki niemu grupa zwiadowcza jest ze sobą zżyta jak żaden inny zespół Obieżyświata.

Przez długi czas imię Jelonka było dobrze znane we Flocie, a to z jednego dość osobliwego powodu- od lat zawsze prosi o najtrudniejszy możliwy przydział. W swoim życiu widziała setki wymiarów, każdy dziwniejszy od drugiego. Przetrwała wiele burz czy to z piorunami, piaskowych, strzelających ogniem lub kwasem. Wydaje się, że nic jej już nie zdziwi.
Koniec końców związała się jednak z Obieżyświatem i nic nie wskazuje na to, że szybko odejdzie. Jest to dla niej wyjątkowy okręt. Powód jest bardzo prosty. Obieżyświat powstał z odzyskanych części rozbitej jednostki. Był to jedyny okręt, którego Jelonek nie zdołała obronić przed ciężkimi warunkami nieznanego wymiaru. Być może widzi w tej ekspedycji szansę na odkupienie swoich starych błędów.

Chociaż jej aparycja jest niepozorna, nie ma w Hordzie wampira, który wzbudzałby większy respekt od Dzierzby. Rzeczy, których potrafi dokonać przy odpowiednim zapasie krwi wydają się nierealne.
Szacunek wróżek kupiła sobie praktycznym podejściem do życia i rzadką wśród młodych wampirów zdolnością do odsunięcia od siebie emocji i sentymentów. Jej decyzje są przemyślane i przekalkulowane. Dzierzba jest okrutna, nie można z tym dyskutować, ale jej okrucieństwo zawsze ma jakiś cel, wyższy powód. To niewielkie pocieszenie dla tych, którzy go doświadczyli, ale wśród innych czempionów Dzierzba ma opinię rozsądnej. Można polegać na jej ocenie sytuacji, bo z pewnością dobro Hordy stawia na pierwszym miejscu.

Profesor z Obieżyświatem podróżują już od dawna. Bez wątpienia, każdy z wampirów zna ich delikatne dłonie i cichy ton. Nie podnoszą głosu, chociaż potrafią być wyjątkowo karcący. Traktują Hordę Obieżyświata trochę jak swoje dzieci, chociaż złośliwi mówią, że jak swoje projekty. Rzadko wyściubiają nos poza swój gabinet, zbyt zajęci próbą zrozumienia istoty wampiryzmu i tego gdzie właściwie znajduje się granica.

Po ponad stu przeżytych latach Grad wciąż zachował swoje człowieczeństwo. Należy do tych czempionów, którzy otaczają swoją Hordę opieką, wspierają świeżą krew w ich pierwszych krokach w nowym życiu. Jego ciało pokryte jest pajęczyną drobnych blizn. Podobno za każdym razem, gdy traci podopiecznego, poszerza tę kolekcję o kolejne nacięcie. Ile w tym prawdy? Nie wiadomo.
To co jest w zupełności pewne to jego nieufność do Dzierzby. Ich style dowodzenia nie mogłyby bardziej się od siebie różnić. Wszyscy zdają się wyczuwać wiszące w powietrzu spięcie. Pytanie tylko kiedy do niego dojdzie i kto je przetrwa?