Małej Fae nie spieszyło się z przyjściem na świat. Wygodnie leżała, przewracała się z jednego boku na drugi, dopóki nie zrobiło się zbyt ciasno. Próbując lepiej się ułożyć, przebiła swoją skorupę. Nagły powiew powietrza, jasne światło wzdrygnęły nią. Rozejrzała się powoli, przetarła oczka i ponownie zwinęła się w małą kulkę, by wrócić do snu. Jakby ten ważny moment w jej życiu, był raptem tylko niedogodnością, przerywającą odpoczynek. Wyglądała jak mała perła, dlatego też takie imię jej nadali.    
Za młodu mogło się wydawać, że była ideałem. Zadawała dużo pytań, chętnie szukając odpowiedzi. Swojego opiekuna od zawsze traktowała z ogromnym szacunkiem. Jednak nie czuła do niego przywiązania. Nie przepadała za dotykiem, nie potrzebowała czułości i miłych słów. Killianowi było z tym na rękę. Wolał gdy jego podopieczni byli posłuszni i samowystarczalni. Taka też była. Perła nie skarżyła się, nie buntowała. Bardzo szybko zrozumiała swoją rolę w życiu, cel, który jej narzucono. Nie zamierzała się temu sprzeciwiać. Wierzyła starszym w każde ich słowo. Z zaciekawieniem słuchała o Faelandzie. Już za młodu wymarzyła sobie miejsce w flocie. Chciała się przyczynić dla dobra ogółu, by jej istnienie nie poszło na marne. Była chętna do nauki, nie poddając się gdy coś jej nie wychodziło za pierwszym razem. Nie lubiła stać w miejscu, wolała być czymś zajęta. Jeśli coś jej przeszkadzało, zachowywała to dla siebie. Wyrażała tylko zadowolenie, już wtedy potrafiąc się uśmiechnąć na zawołanie.
Była uwielbiana za upór, za determinację, za agresję do działania. Gdy w końcu zrozumiała jak jest cel w jej życiu, była niepowstrzymania. Ulubienica swojego opiekuna, wychwalaną, pokazywaną z dumą. Była młodą wróżką, gotową podbijać światy. Pracowitą, sumienną i cholernie zawziętą. Jeśli coś sobie postanowiła, robiła wszystko, by to osiągnąć. Jak nie drzwiami to oknem, przeszłaby po trupach, jeśliby musiała. Cel miała jeden, dążyła do niego. Miała w tym wsparcie opiekuna. Wiedziała, że nie wszystkich tak dobrze traktował, ale nie śmiała mu się sprzeciwić. Zawsze posłusznie, przytakiwała, zgadzając się na wszystko czego zażądał.  
Perła brała, co jej dawano, będąc w pełni świadomą, że nie każdy ma tyle możliwości co ona. Przykładem był Solaris. Gdy młody Fae dawał kwiaty ich opiekunowi, ona je zbierała, gdy je wyrzucał i wkładała do wazonu z wodą. Broniła go, gdy kpili z niego, nie dając mu zrobić krzywdy. Dawała mu być delikatną, wrażliwą personą, jaką był. Przy nim pozwalała sobie na spokój i czułość. Nie widziała w nim słabości, a odwagę. Dostrzegała piękno w jasnych oczach, iskrzących się w niewinnej radości. Nigdy nie chciała zobaczyć, jak ten blask gaśnie. Ich przyjaźń szybko przerodziła się w przywiązanie, aż się w sobie zakochali. Kochała go jak drugą połówkę własnej duszy. Miłość tak silna, że była gotowa oddać za niego życie. Był dla niej wszystkim.  
Perła czekała na pierwszy przydział. Była przekonana o tym, że trafi do floty i nie była w błędzie. Ciężko pracowała na swój sukces i przechwalała się nim, jak tylko mogła. Życie na flocie nie było tak łatwe jak sądziła. To był koniec bycia najlepszą, tutaj już jej nikt nie głaskał po głowie i czule obejmował ramieniem. W szkółce wszystko przychodziło jej z łatwością. Nie było trudno zabłysnąć na tle innych. Już nie była wyjątkowa, nie była najjaśniejszą perłą. Rzeczywistość brutalnie ją zmiażdżyła, ściągnęła na dół. Myślała, że to będzie najważniejszy moment jej życia, a był, jednym z najbardziej przerażających. Ciężko było jej się odnaleźć, tęskniła za Solarisem, a nawet opiekunem. Miała żal, że nikt ją na to nie przygotował. Spodziewała się ciężkiej pracy, ale nikt nie wspomniał o samotności. Bała się nieznanego, tego co było niespisane. Oczywiście starała się nie dawać tego po sobie poznać. Wykonywała wszystkie polecenia, współpracowała i pomagała komu się dało. Chłonęła wiedzę jak gąbka. Robiła wszystko, by wykazać jak bardzo, zależało jej na misji, że była oddana wspólnym ideą. W samotności płakała w utęsknieniu za tym co było.  
Nie sądziła, że to Solaris będzie tym, którzy pogrzebie ich miłość. Jej serce pękło, szczypało od żalu, słonego, ciężkiego do przełknięcia. Patrząc na niego, nie widziała już osoby, którą kochała. Widziała paskudnego, zepsutego do szpiku kości zdrajcę. Złość, jaką w niej rozpętał, została w niej do dzisiaj, została głęboko i nigdy nie wyszła. Wtedy w tamtej chwili, gdyby się nie bronił, udusiłaby go własnymi rękoma. Solaris się bronił, ale żadna z ran, jaką jej zadał na jej ciele, nie bolała tak jak ta, którą wymierzył w jej serce i duszę. Perła już nigdy nie była tą samą osobą. Przeraziła się swoim własnym zachowaniem, to jak dała się ponieść gniewu.
Perła pozostała oddana misji, została badaczem. Flota była dla niej wszystkim, jej rodziną, jej bezpiecznym miejscem. Nowy świat wprawił ją w zwątpienie. Zaczęła rozumieć tęsknotę za domem, występującą u starszych Fae. Pokochała ludzi. Ze wzruszeniem patrzyła na dzieci bawiące się wspólnie. Z zazdrością obserwowała nastolatków, odważnie wyrażających siebie. Widziała starsze osoby, uśmiechnięte mimo swoich lat. Ludzkie życie było dla niej ułamkiem minuty, ale jakże pięknym.

Perła jest drobnej budowy wróżką. Wąskie ramiona, odstające obojczyki, szczupła talia i chude nogi. Długa szyja, po dwóch stronach posiada parę skrzeli. Jej skóra wygląda jak masa perłowa. W świetle iskrzy się, mieni w odcieniach różu i błękitu.
Na ramionach, nogach i łopatkach wyrastają jej płetwy, pokrywają je półtransparentne łuski. Małe perełki, niczym piegi zdobią całe jej ciało, zwłaszcza nos i policzki.
Chude, długie palce złączone są nabłonkiem, który pod światłem połyskuje. Twarz ma podłużną, wysokie kości policzkowe, nieduża szczęka. Oczy, dwie perły spoczywają głęboko osadzone, zdobione wachlarzem kryształowych rzęs. Nos ma wąski z niewielkim garbem, który bardzo jej przeszkadza. Usta szerokie z większą dolną wargą i mocno zaznaczonym łukiem kupidyna. Mają blady purpurowy kolor. Jasne, gęste brwi, często przyciemnia domowymi sposobami. Długie, białe włosy, wiąże w warkocze lub upina w koka.
Perła pachnie świeżo. Nuty aldehydowe i kwiatowe. Sól morska, zmieszana z mięta i atramentem. Czuć kwiaty takie jak lilia, lotos, irys. Im dłużej się przebywa w jej towarzystwie, tym zapach robi się słodszy.

▴ Jest bardzo sentymentalna, lubi zbierać pamiątki i opisywać je
▴ Uwielbia słodkości, nienawidzi gorzkiego smaku
▴ Kocha muzykę, gra na harfie, skrzypcach i śpiewa, ma bardzo czarujący, wysoki głos
▴ Fascynuje ją sztuka
▴ Lubi spędzać czas nad woda
▴ Gdy płacze, łzy lecą jej z całego ciała
▴ Bardzo lubi swoją ludzką formę
▴ Denerwuje ją asymetria, ale nie przeszkadza nieporządek
▴ Nie przepada za dotykiem, nie umie pocieszać smutnych ludzi
▴ Ciężko nawiązuje jej się nowe znajomości, ale gdy się z nią zaprzyjaźni jest bardzo wierną i oddaną przyjaciółką