Emily nigdy nie była za bardzo trudnym dzieckiem, raczej wydawała się cicha i dość mocno wycofana, ale za to była dobrym słuchaczem, za co ludzie ją cenili i doceniali. Bo nie każdy kto dobrze słuchał potrafił dobrze doradzić danej osobie, a ona to potrafiła praktycznie od najmłodszych lat. Jako, że urodziła się w Nowym Yorku i tam też dorastała, a więc miała też tam rówieśników w swoim wieku z którymi się dogadywała, raz lepiej raz gorzej, ale jakby nie miała na co narzekać. Miała się z kim bawić.
Magia to dla małej dziewczynki rzecz tak ulotna jak bańka mydlana muśnięta palcem, a gdy ta pęka urok mija. Zawsze sądziła, że bajki te są wyssane z palca lub po prostu dla poprawienia humoru innym osobom. Jednak z czasem coraz mniej w nie wierzyła z czasem jak dorastała, nie miało to dla niej "tego czegoś".
W okolicach gimnazjum gdzie miała koło trzynaście lat poznała dziewczynę o imieniu Mialana, z którą dość szybko złapały kontakt i jednocześnie Emily czuła się przy niej bardzo swobodnie. Jednocześnie pomogła jej z matematyką oraz to by się nią aż tak bardzo nie przejmowała. Nauczyła ją sztuczek jak ściągać by nauczyciel tego nie zauważył. Pomaganie jej sprawiało pewien rodzaj satysfakcji, ale i również dumy, że mogła jej pomóc. Co prawda chodziły do tej samej szkoły przez jakiś okres czasu, lecz później kontakt się urwał co nie oznaczało, że Emily o niej zapomniała. Wręcz przeciwnie, dalej gdzieś z  tyłu głowy ma widok twarzy dziewczyny przed oczami i jej uśmiech oraz wdzięczność wypisana na jej twarzy.
W szkole średniej chłopcy dokuczali jej, popychali i wyśmiewali się z niej, a raczej z jej urody, a przecież była piękną dziewczyną. Jednak mimo tego nie dała się, choć czasami gdy miała gorszy dzień czuła jakby miała głos w głowie, który do niej mówił. Jakby był ktoś tam jeszcze poza nią. Co było dziwne, ale oczywiście sprawę zbagatelizowała. Czuła, że psychicznie czułą się gorzej niż wcześniej jednak to nie powstrzymało jej by ukończyć rok za rokiem z czerwonym paskiem na świadectwie. Dopiero po tym jak ukończyła szkołę jedno wydarzenie mocno utknęło w jej pamięci. Minął już prawie rok po skończeniu szkoły średniej, znalazła pracę jako kelnerka w kawiarni, w dzień gdy zamykała sklep było już ciemno. Mimo iż było lato, to wieczorami bywało tak koło dwudziestu stopni, więc mogła bez przeszkód ubrać się w bawełniane spodnie oraz bluzkę na krótkim rękawku. Po zamknięciu weszła w dróżkę, w której było dość ciemno, a zza rogu wyszło trzech dobrze zbudowanych mężczyzn, na początku była spokojna, ale im bliżej do niej szli tym bardziej obawiała się, że są pijani. A w tej kwestii nie myliła się ani trochę.
-Hej patrz jaka lalunia, dołącz do nas
-Fajna jesteś - Odrzekł jeden za drugim śliniąc się na jej widok jakby kobiety nie widzieli co najmniej całe życie. Dwóch z nich stanęło po jej prawej i lewej stronie i aby było "zabawniej" zaczęli ją lekko szturchać i chuchać w nią samym alkoholem. Czuła, że robi jej się niedobrze i wzbiera w nią dziwne uczucie... podobne do złości i zniecierpliwienia.
-Przepraszam, ale ja już muszę iść - odezwała się po chwili chcąc jak najszybciej się stąd ulotnić, jednak jeden z nich położył jej dłoń na ramieniu i przycisnął ciało Emily do ściany aż poczuta jak chropowaty materiał budynku wbija się w jej ciało. Nie zraniło jej to, lecz było mocno bolesne dlatego też jęknęła z bólu i chciała się uwolnić. Lecz im bardziej się szarpała, tym bardziej oni się śmiali, a tym samym w jej głowie zaczęło się... coś dziać. Zaczęła coś słyszeć... Nie no oni się przecież tylko bawią, a ty jesteś ich mała zabaweczką słysząc to aż się zapowietrzyła NIE! krzyknęła we własne myśli i złapała się za głowę.
-Oj weź to tylko żarty, małe bara-bara nikomu jeszcze nie zaszkodziły - odezwał się głos w jej głowie.
-NIE! PRZESTAŃ! SKOŃCZ! ODWAL SIĘ! - zaczęła krzyczeć sama do siebie i skuliła się na ziemi łapiąc się obiema rękami za głowę. Trójka facetów w jednej chwili stracili nią zainteresowanie czując, że mają do czynienia z wariatką, przez co nawet alkohol im nie pomógł.
-Spadamy, na głowę jej poszło - I tak oto w pięć sekund zniknął problem trzech facetów, ale pozostał problem jej głowy.
-Zwariowałam, zwariowałam normalnie - zaczęła mówić sama do siebie czując, że łzy lecą po jej policzkach. Jak się okazało nie była sama, bo ktoś z oku obserwował jej poczynania. Nawet nie wiedziała ile tam stał i skąd się w ogóle pojawił.
-Hej wszystko w porządku? - Czy to były jego słowa, czy głos w jej głowie nie wiedziała, lecz gdy poczuła dotyk na swoim ramieniu podskoczyła przestraszona, lecz on gestem dłoni starał się mnie uspokoić. Później dopiero okazało się, że był to Bartolomeo, osoba, która została wysłania do rekrutowania nowych osób, a ona była jedną z nich, która przez przypadek odkryła swój potencjał magiczny. A był to bardzo dziwny okres czasu dla niej.
Pamięta też, że ów Bartolomeo zaprowadził ją do sekty, która zaczęła ją uczyć jak zapanować jad swoim potencjałem magicznym mówiąc jej, że nie zwariowała, a magia faktycznie istnieje. Długo się do tego przekonywała, ale im dłużej tu była, poznając ludzi podobnych do niej, tym bardziej utwardziła się w fakcie, że to jednak jest prawda i ona faktycznie ma w sobie magiczne zdolności. Nastawienie sobie tych wszystkich klepek w mózgu zajęło jej sporo czasu, ale i do tego w końcu udało jej się przyzwyczaić, do nowe nieznanej rzeczywistości, której nigdy nie znała.

- Charakterystyczną rzeczą u Emily są jej ciemnobrązowe włosy oraz oczy, które odziedziczyła po matce. Ma delikatnie kwadratowe rysy twarzy, lecz to trzeba się dobrze przyjrzeć by je ujrzeć. Ma jasnoróżowe pełne usta oraz prosty nos. Jej oczy są w kolorze bardzo głębokiego brązu, co dobrze kontrastuje z jej włosami, które sięgają do jej barków. Nie da się ukryć, że posiada szersze ramiona, które zwężają się w okolicach biodrach tworząc na kształt talii. Jej biodra oraz uda są symetryczne do jej talii. Wzrost szacowany jest na jakieś sto sześćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu.
- Jest bardzo inteligentna, ma fotograficzną pamięc przez co zapamiętuje osoby po pierwszym spotkaniu.
- Lubi pić herbaty różnego rodzaju.
- W swoich czterech ścianach śpiewa i gra na gitarze, ale nikomu się nie przyznała. Choć na co dzień bywa, że podśpiewuje sobie jakieś piosenki albo nuci pod nosem.
- W dniu w którym aktywowała swój potencjał magiczny nie tknęła alkoholu, robi jej się nie dobrze gdy go czuje.