Dalej miała przyspieszony oddech, czuła też adrenalinę pędzącą w jej żyłach, a ona sama dalej się bała. Bała się, że to wcale jeszcze nie koniec. Pomagając Vio dostać się do skrzydła szpitalnego zatopiła się we własnych myślach jaka jest beznadziejna i jak bardzo się myliła myśląc, że jej praca nad umiejętnościami czarowania jest naprawdę doskonała. Gówno a nie doskonała. Nie była w stanie ochronić siebie, a tym bardziej uratować, pomóc komuś innemu. Była słaba. Czyż nie tego bała się całe życie? Czyż podświadomie nie uczyła się po to, by kiedyś móc zapomnieć o rodzicach, obowiązkach, a skupić się wreszcie na sobie?
Powstrzymała łzy, a za kolejnym zakrętem zobaczyli wreszcie upragnione skrzydło szpitalne. Nie zamierzała tam siedzieć długo, chyba że będzie musiała poczekać na swoją kolej. Wiedziała w końcu, że niektórzy są o wiele bardziej ranni. U niej to tylko kwestia zadbania o policzek, coby się ładnie zagoił i przy szczęściu nie został nawet ślad. - Wszystko w porządku? Prócz ręki? - zapytała wreszcie wracając do rzeczywistości. Przez cały ten marsz prócz na własnych myślach skupiała się tylko na tym, by być podparciem dla nieszczęśnika z klasy. Jakoś dopiero teraz wpadło jej do głowy, że przydałoby się zainteresować czy nie dolega mu coś jeszcze. W końcu przez większość wydarzenia nie było jej w laboratorium.

Niezbyt wszystko ogarniał. Zwłaszcza teraz, kiedy adrenalina opadła, a złamane palce dawały o sobie znać pięć razy bardziej, niż w laboratorium. Nawet nie ogarnął jakim cudem wyciągnęli go z sali, w której odbywały się zajęcia. Ktoś go po prostu podniósł i pociągnął za sobą, zmuszając do opuszczenia pobojowiska.
Przez większość czasu milczał - tak jak Mileva. Miał za dużo wszystkiego w głowie. Nadal słyszał krzyki studentów, dźwięk łamanych kości i ten cholerny stukot ogromnych butów nieznajomego, który przechodził się po sali w jedną i drugą stronę, jakby był panem całego tego świata. Czuł wściekłość. I zażenowanie samym sobą, że nie zdołał pomóc innym, bardziej poszkodowanym. Przecież miał tylko złamane palce. A Chris... Chris nadal tam leżał? Czy ktoś zdążył go już zabrać? Czy był bezpieczny? A Schu? Również nie czuła się zbyt dobrze - widział, że była naprawdę słaba.
Słowa dziewczyny zadziałały na niego jak kubeł zimnej wody. Drgnął nieznacznie, mrugając przy tym parokrotnie oczami. Przełknął ślinę, skrzywił się i wciągnął powietrze, by na chwilę zatrzymać je w płucach.
- W porządku - odpowiedział cicho, kątem oka spoglądając na dziewczynę. A głos miał słaby i zmęczony. - A ciebie nic nie boli? Nic ci nie zrobił? - w zasadzie to nie ogarnął, że Mileva przez większość czasu była tam nieobecna. Musiała mu wybaczyć - przez to wszystko twarze zaczęły mu się mieszać.

To wszystko stało się przed chwilą, więc nic dziwnego, że dalej tym żyli. Okropne obrazy i ból, który został im zadany przewijał się w ich myślach. Ile mogło czasu minąć? Maksymalnie kwadrans, no, może dwadzieścia minut. Dalej nie było wiadomo czy Chris przeżyje dźgnięcie w brzuch, bo reszta wydawała się w stanie poważnym, ale nie śmiertelnym. Chyba że ten świr wrócił do sali...
Ta niewiedza czy coś może jeszcze im grozić sprawiała, że adrenalina ciągle krążyła jej w żyłach, a ona przyłapywała się na tym, że się momentami rozgląda, jak gdyby oczekując, że Wysoki Azjata przyszedł z kolegami. Z drugiej strony dlaczego miałby przyjść z kimś jeszcze? Wydawał się na tyle potężny, by nie potrzebować niczyjej pomocy.
Przez chwilę nic nie mówiła, łapiąc oddech, bo wkładała tyle sił ile mogła, by jak najszybciej doczłapali na miejsce, szczególnie że byli już tak blisko. - Tylko zranił mnie w policzek. Nic szczególnego - przynajmniej na tle reszty. A z pomocą magii pewnie po tym nie zostanie nawet ślad. - Już prawie jesteśmy na miejscu - nie wiedział w jakim był stanie mentalnie, wolała go więc poinformować, że są blisko czegoś. Jeśli nie wiedział czego to tonem dała znać, że czegoś dobrego i spokojnego. Choć pewnie już niedługo, jak zbiorą się tu ranni.
Otworzyła drzwi i odetchnęła z ulgą. Dali radę. Zostało im dostać pomoc medyczną.

Kiedy tylko zamykał oczy, dalej wracał do laboratorium. W zasadzie miał wrażenie, że czas się zatrzymał. Że wspólnie błądzili gdzieś pomiędzy światami, nie mogąc odnaleźć właściwej czasoprzestrzeni. Droga do szpitala wydawała się ciągnąć w nieskończoność, a cisza, która między nimi trwała, raniła bardziej niż ledwie wypowiadane słowa. Cholera. Już wolał, żeby ktoś na niego krzyczał. Wtedy przynajmniej mógłby się skupić na tym konkretnym głosie, a nie na dźwiękach z zajęć.
- Bardzo boli? - przez dłuższą chwilę przyjrzał się długiej ranie, przyozdabiającej policzek Milevy. Martwił się. - Tak w ogóle to o z Chrisem? Gdzie Schu? Czy ktoś się nimi zajął? - nadal pytał, jakby Mileva była wszechwiedząca. Nie mógł się powstrzymać. Wyrzucał z siebie wszystko, co mu aktualnie błądziło po głowie. Nie chciał przestawać nadawać. Chciał zapełnić pustkę bezsensownym festiwalem pytań, na które dziewczyna nawet nie musiała odpowiadać. Po prostu musiał gadać. Musiał coś robić.
Uderzył go charakterystyczny zapach mieszanki ziół i innych specyfików. Biel skrzydła szpitalnego dała pewnego rodzaju uczucie ulgi. Już po wszystkim. Już nic im nie grozi. Przynajmniej... Jak na razie.
- Dziękuję - powiedział w końcu, zajmując miejsce na najbliższym krześle w gabinecie. Objął złamaną dłoń zdrową ręką, sycząc przy tym z bólu. Przydałby im się jakiś mocny napar na uspokojenie, połączony z mieszanką przeciwbólową.

Miała poczucie, że do skrzydła szpitalnego szli całe lata, choć przecież ogólnie nie było do niego daleko z sali. Jakby tego było mało powstała w jej głowie absurdalna myśl, że mogła narazić brata na niebezpieczeństwo. Niby powinna go poinformować, czuła to w głębi ducha, ale jakoś męczyła ją myśl, że mogła go wepchnąć swoim wezwaniem w sam środek masakry. Potrząsnęła głową, próbując zmienić tor swoich myśli. W sumie wszyscy żyją, jest szansa, że Chris też da radę. Milana i Milovan mają się dobrze. Ona razem z Vio już za chwilę dostaną opiekę medyczną. Unikną pracy domowej, choć to akurat teraz w ogóle jej nie pocieszało.
Ciężko jej było uciec jednak z toru myśli, który spodziewał się dalszych problemów już, zaraz, natychmiast.
Na pytanie chłopaka dotknęła się wolną dłonią po policzku, jakby przypomniała sobie dopiero o ranie. Zaschnięta już krew prawie nie zostawiła śladu na palcach. Wtedy też zorientowała się, że czuje jakiś ból. Pomyślała, że to nawet zabawne, że go poczuła dopiero po tym pytaniu, ale podejrzewała, że to może efekt szoku albo czegoś w ten deseń. - Nie - skłamała jednak, jakby miało go to uspokoić. - Nie wiem - nie chciała odpowiadać, ale czuła, że musi się wytłumaczyć. Czuła jednak jakieś wyrzuty sumienia. - Chrisem zajął się Francis, Sky chyba wstała o własnych siłach... Chyba dadzą radę - starała się do tego nie dopuścić, ale głos jej się trochę złamał, a łzy stanęły w oczach.
Tak jak i Choi poczuła zapach ziół, a po oddaniu się w ręce specjalistów syknęła czując szczypanie na policzku. Podejrzewała jednak, że zabieg był konieczny. Spojrzała zdziwiona na towarzysza słysząc podziękowanie. - Nie ma za co - tak naprawdę czuła. Kim by była, jakby wszystkich olała i uciekała chcąc ratować jedynie własny tyłek? Po wyleczeniu opuścili Skrzydło Szpitalne.