Była ciekawa jak jej krewna odnajduje się w Brakebills. Pamiętała swoje początki - wszystko było nowe i momentami niezrozumiałe, choć przecież wychowała się w magicznej rodzinie. Ale zarazem pozwoliło jej odetchnąć pełną piersią. Miała powód mieszkać z daleka od rodziców i była pewna, że nie będzie musiała wysłuchiwać jak ich zawiodła nie zdając testu, od którego zależało przyjęcie jej.
Margaery złapała na stołówce. Z tacą z obiadem z zaczepnym uśmiechem spytała: - Mogę się dosiąść? - po czym, nie czekając na odpowiedź, dosiadła się. Cieszyła się, że tyle jej członków rodziny, których kochała dostało się do akademii. Jakoś lżej jej było z wiedzą, że bez względu na wszystko zawsze miała na kogo liczyć. - Jak tam wrażenia po pierwszych zajęciach? - zainteresowała się. Możliwe, że pytała o to za wcześnie, ale chciała by Margaery dobrze się czuła, nawet jeśli w tym celu musiałaby komuś spuścić łomot iluzją. Co zresztą przy okazji mogłoby dla jej siostry stryjecznej być przydatną lekcją magii.

Wszystko w Brakebills było nowe i czasami ciężko było jej zrozumieć pewne kwestie albo przyzwyczaić się do określonych zasad. Ale zniosłaby znacznie więcej, bo w końcu dostała się do wymarzonej szkoły i była z siebie niesamowicie dumna. Drugą ważną kwestią, z której się cieszyła to niezależność względem ojca, który okazał się zwykłym gnojem. Nie traciła na niego zbyt dużo czasu nawet w myślach, ale doceniała każdą chwilę z dala od niego.
Kolejnym plusem tej szkoły było jej kuzynostwo, które również się tutaj uczyło. No, najstarszy kuzyn był nawet profesorem. Wyższa szkoła jazdy. Ale coś musiało w tym być, że magiczny talent pojawiał się często w ich rodzinie. Poszła nawet w tę samą dziedzinę, co jej kuzynka, Mileva - iluzję. Dzieliły razem pokój i dla Marg była niesamowitym wsparciem. Zwłaszcza, że dziewczyna nie była zbyt przystępna i nie rzucała się do zawierania nowych znajomości, a tym bardziej przyjaźni.
- No pewnie - uśmiechnęła się do niej od razu, gdy Mileva przysiadła się do niej w stołówce. Cieszyła się z jej towarzystwa, nawet jeśli na jej twarzy widoczny był jedynie delikatny uśmiech.
- Jest całkiem nieźle. Chociaż myślę, że minie trochę czasu, zanim się przyzwyczaję. Te lekcje są takie... abstrakcyjne, ale jednocześnie ciekawe - zaczęła mówić i była to szczera prawda. Nie była tak całkiem zielona, bo w jej rodzinie było już doświadczenie z magikami. Natomiast nie zmieniało to faktu, że cały ten świat był dla niej nowy i starała się znaleźć sobie miejsce. - Wrodzona ambicja nakazuje mi uczyć się pilnie i być najlepszą w klasie. Wiesz jak jest. A u ciebie? Wszystko gra?

Znała to uczucie. Sama w końcu kiedyś tu zaczynała. Ale nie żałowała żadnego popełnionego błędu w trakcie ogarniania szkolnej rzeczywistości. Dzięki temu czuła się tutaj teraz tak pewnie. Czasami przechodziło jej przez myśl, że nigdy nie chce już opuścić tych murów. Z drugiej czy naprawdę chciała zostać profesorem? Albo bibliotekarką? Dobrze, że miała jeszcze trochę czasu, by nad tym pomyśleć.
Dobrze było mieć bliskie osoby tak blisko siebie. Zasadniczo naprawdę nie musieli iść daleko, by się znaleźć w swoim pokoju, a z Marg wystarczyło, że będą w swoim pokoju w tym samym czasie. Magia mieszkania w akademiku.
- Znam to - przyznała między jednym kęsem a drugim. - Nie wiem czy cię to pocieszy, ale magia nigdy nie przestaje zaskakiwać. Ma w sobie tyle tajemnic... - pokręciła głową przypominając sobie jej zaskoczenie, że w szkolnej bibliotece jest tyle dzieł dotyczących magii i sporo z nich nie powtarza tematów. - Wiem jak jest. Też robię co mogę - zaśmiała się. - Mi się na razie daje w kość magia natury. Nie idzie mi tak dobrze jakbym chciała - przyznała. - No i jeszcze nie wbiłam na imprezę do fizycznych - w sumie niekoniecznie musieli być fizyczni, ale musiała przyznać, robili fajne sztuczki. - Ty już na jakiejś byłaś? - spytała. Jeśli nie to musiała koniecznie wziąć kuzynkę na jakąś!

Tak to już było z błędami. Niektóre były wrzodami na tyłku i odbijały się czkawką nawet przez całe życie, ale miały jeden pozytywny mianownik - dzięki nim człowiek mógł się uczyć i rozwijać. Margaery była osobą, która nie popełni dwa razy tego samego błędu... chyba że daną czynność nie uważa za błąd, bo to już inna historia.
Dziewczyna dopiero zaczynała swoją historię ze szkołą, więc nie zastanawiała się jeszcze kim będzie w przyszłości. Miała na to czas, chciała najpierw odkryć siebie.
- To w niej lubię. Zawsze sobie powtarzałam, że muszę dostać się do Brakebills, bo tak jak magia, jestem nieprzewidywalna i tajemnicza... przynajmniej dla większości ludzi - powiedziała, na koniec reflektując się, że niektóre osoby wiedziały o niej nieco więcej. A mianowicie jej rodzina. Im ufała najbardziej i jeszcze się nie zawiodła.
Zdawała sobie sprawę, że ta jej logika niekoniecznie się sprawdzała, ale jakoś musiała się wtedy motywować. Chyba pomogło.
- To kwestia ćwiczeń czy zwyczajnie tego nie czujesz? - zapytała odnośnie magii natury. Nie do każdego działu magii miało się predyspozycje, ale czasami ciężką pracą można było zatuszować brak talentu.
- Tak, zdążyłam trochę zabalować. Znasz mnie, nie tracę czasu. Muszę przyznać, że takie studiowanie mi się podoba - zaśmiała się, bo imprezy to były jej żywioł. Lubiła myśleć, że swoim imprezowaniem robi na złość ojcu, choć on pewnie nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. - Ale jak będziesz szła do fizycznych to koniecznie zabierz mnie ze sobą.

Mileva trochę zapobiegawczo, trochę błądząc w marzeniach już rozważała kim w przyszłości chciałaby zostać. Przeszło jej nawet przez myśl, by zostać smokolożką, ale z drugiej kto jej będzie płacił za szukanie mitycznych gadów? I w sumie czy to bezpieczne zbliżać się do takich stworzeń? Zawsze mogła oszukiwać zwykłych ludzi swoją iluzją i występować na scenie. Nikt by się pewnie nie zorientował w jej oszustwach. No, chyba że inny magik.
Parsknęła na słowa Marg, ale nie złośliwie. To, co powiedziała pasowało do niej idealnie, że jest taka jak magia. - Lepiej bym tego nie ujęła - nawet dodała, by nie było co do tego wątpliwości. W sumie to drugie pokolenie Peterców było nadzwyczaj udane i mocno ufające sobie wzajemnie. Kto by pomyślał? Na pewno nie ich starzy, którzy naciskali na zupełnie inne wartości.
Mile zastanowiła się chwilę nad pytaniem. - Chyba najmniej czuję - rzuciła wreszcie. - To nic, na co ćwiczenia nie pomogą, ale jednak daleko temu do bycia moim ulubionym rodzajem magii. A tobie jakaś szczególnie wpadła w oko czy jeszcze nie wiesz? Albo szczególnie zniechęciła? - spytała ciekawa czy jej kuzynka poczuła smykałkę do którejś magicznej kategorii czarów. Na początku nikt nie wiedział co mu najbardziej pasuje, ale czasami dało się wyczuć do czego serce ciągnie.
Zaśmiała się z Margaery. - Możemy nawet zaraz się zabrać. Zgarniemy Milanę i ruszymy się zabawić. Słyszałam, że niedługo zaczynają imprezę - W sumie można powiedzieć, że rodzinnie przebywały w szkole. Trzy Peterki w podobnym wieku. Gdyby chciały pewnie we trzy mogłyby podbić szkołę. I może nawet to zrobią na najbliższej imprezie.

Może faktycznie i ona powinna zacząć rozważać swoje możliwości odnośnie przyszłości, ale ciężko było coś postanowić, kiedy człowiek dopiero siebie poznawał. Nie chciała niczego przyspieszać na siłę, choć nie zamierzała też obudzić się za pięć lat z ręką w nocniku. Będzie na bieżąco monitorować sytuację i kiedy odkryje jaki rodzaj magii jest jej pisany, wtedy coś postanowi.
Uniosła jeden kącik ust do góry, kiedy kuzynka parsknęła. Była jedną z osób, które znały ją najlepiej, więc miała 100% prawo do takiej reakcji. Margaery nienawidziła swojego ojca, ale jedyny plus był taki, że miał brata, a ten brat miał dzieci. Bez nich dorastanie byłoby jeszcze cięższe i wątpiła, czy sama przetrwałaby ten burzliwy okres.
- Nie jestem w stanie jeszcze powiedzieć. Najbliżej mi chyba do magii iluzji, ale zobaczymy jak to się rozwinie - odpowiedziała, bo w gruncie rzeczy nie chciała zapeszać. Czasami miała wrażenie, że to jakaś pomyłka i za jakiś czas dyrektor Brakebills każe jej opuścić to miejsce.
- Panno Peterca, czy to nie zbyt wczesna pora na imprezy? - zapytała, cmokając z dezaprobatą. Poniekąd bawiła się w swoją matkę, która próbowała dawać jej łagodne reprymendy.
- Nie musisz mi dwa razy powtarzać. Muszę tylko poprawić makijaż... i mogę pomalować ciebie, jeśli chcesz - wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu, bo perspektywa imprezy wprawiała ją w dobry nastrój. To fakt, gdyby we trzy spróbowały zawojować szkołę, to pewnie by im się to udało. W końcu kto by się oparł takiej sile? Wszystko przed nimi.
- Okej, musisz mi jeszcze powiedzieć, czy ty i Milana macie kogoś na oku. Muszę to wiedzieć kogo nie podrywać - mrugnęła do niej porozumiewawczo, bo gdyby przypadkiem odbiła którejś z kuzynek faceta, to chyba by sobie nie wybaczyła.

Trzeba to przyznać, ich tatusiowie zdecydowanie nie należeli do ojców roku. Żadnego. Chyba, że chodziło o tych najgorszych, wtedy rzeczywiście byli gdzieś przy podium. I nawet by kibicowała, by je zdobyli, przynajmniej byłby dowód w nagrodzie na ich bycie chujami.
- O, to by nas łączyło więcej niż nam się zdaje - mrugnęła do niej. I choć wraz z rodzeństwem specjalizowali się w zupełnie różnych kategoriach magii, tak może z kuzynką będzie mogła wymieniać doświadczenia? Odnosiła wrażenie, że w szkole iluzjonistów jest mało, więc doceniłaby ich większą ilość.
Słysząc Margaery udała zawstydzoną, zasłaniając usta ręką, ale po chwili się lekko zaśmiała. - Zawsze gdzieś na świecie jest już dwunasta - zauważyła. A jako damy mogły pić po dwunastej, czyż nie? Żadna z nich nie była aktualnie po odwyku, po którym lepiej nie wracać do nałogu. Zresztą obiło jej się kiedyś o uszy, że rzucanie czarów pod wpływem u niektórych daje lepsze efekty. Była dobra okazja się o tym przekonać.
- Dobra! - potarła ręce zadowolona. - Już piszę do Milany czy dołączy - rzuciła, wyciągając na chwilę telefon, by napisać do siostry SMS-a jaki z kuzynką mają plan i gdzie urządzają miejsce zbiórki. Liczyła, że Mila nie odmówi, w końcu zawsze przyjemniej pójść takim stadem.
- Ja na razie nikogo, więc mną się nie przejmuj - mrugnęła do kuzynki wstając, zbierając się w stronę pokoju. - A co do Milany to zobaczymy czy nam powie osobiście czy nie - póki co nie słyszała dzwonka ani wibracji, wiedziała więc, że nie ma co zerkać na ekran. - A ty? Masz kogoś na oku? - Mileva również nie chciała żadnej z krewnych na M kogoś przypadkiem odbić. Wyszłoby niezręcznie i byłoby przykro także jej.

Temat ojca był ciężki i nieprzyjemny, więc rzadko celowo go poruszała. Wiedziała, że Mileva też nie miała kolorowo, dlatego nie narzekała przy niej specjalnie. Doskonale wiedziała, jak wyglądała ta rzeczywistość i jak to jest mierzyć się z odpowiedzialnością noszenia nazwiska Peterca.
- Byłoby super, mogłybyśmy razem ćwiczyć - kiwnęła głową z entuzjazmem, bo fajnie byłoby mieć oparcie w kuzynce, która ma już jakieś doświadczenie w magii iluzji i mogłaby ją wspomagać. - To znaczy i tak możemy - poprawiła się natychmiast z lekkim uśmiechem.
Magia iluzji póki co była najbardziej pociągająca, bo czerpała przyjemność z oszukiwania ludzi. Czuła się wtedy lepsza od nich. Ta dziedzina pomagała przede wszystkim w kontaktach międzyludzkich, ale właśnie o to chodziło. Niemniej niczego jeszcze nie była pewna, więc nie chciała się wypowiadać.
- Przekonałaś mnie - zaśmiała się, bo faktycznie, na pewno w wielu miejscach na świecie jest już dwunasta. Nie miała żadnych oporów, żeby zacząć imprezę choćby o 8 rano, chociaż zwykle w takim przypadku to o 8 impreza po prostu jeszcze trwała. Jeśli dobrze to rozegrają, to mają szansę pociągnąć imprezę choćby do 9 godziny następnego dnia, a co!
- Napisz, że ma dołączyć! Nie ma wyjścia! - poprawiła ją gwałtownie, bo takie pytanie łatwo było zignorować albo odpowiedzieć wymijająco. Nie mogły sobie na to pozwolić przecież.
- W takim razie obie dziś zapolujemy - zaśmiała się, bo skoro Mileva nie miała nikogo na oku, to mogła szaleć do woli. To byłoby fajne doświadczenie, mogłyby robić sobie wzajemnie za "skrzydłowe".
- Niee. Moje ofiary przypadkowe i jednorazowe - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Długotrwały związek na tym etapie życia jej nie interesował. To był czas, kiedy chciała się bawić i brać życie garściami, rzadko kiedy przejmując się konsekwencjami.
- To co, może chodźmy do pokoju? Zrobimy się na bóstwo - zaproponowała i zaczęła zbierać się do wyjścia.

- Czyli co? W dzień nauka, w nocy imprezy? - pomachała brwiami parę razy w górę i dół z uśmiechem. Chyba znalazła właśnie idealną osobę do trybu życia studenckiego, choć wiadomo, są dni kiedy człowiek woli cały dzień przeleżeć w łóżku i nawet impreza życia go do wyjścia nie przekona.
No i jakby nie patrzeć miały predyspozycje do magii, która choć nie była fizyczna to spokojnie mogła robić za magię imprezową. Może nawet lepszą, no bo fizyka tak bardzo nie ograniczała, wystarczyło oszukiwać zmysły. Aż dziw, że ludzie jej bardziej nie doceniali. Z drugiej może dla niektórych była za bardzo mentalna? Starsza Peterca nigdy się nie zastanawiała nad niechęcią niektórych do czarów skupiających się na umyśle.
- Cieszę się - była gotowa z kuzynką przedłużać imprezę o tyle czasu, ile im się zachce. A co!
Niemo przyznała rację kuzynce i pisząc do Milany poinformowała ją, że ma do nich dołączyć. W najgorszym razie się wykręci, ale przecież nie miały nic do stracenia w próbie wyciągnięcia jej na wspólną zabawę.
- Widzę, że już jesteś pewna na czym się skupisz na imprezie - zaśmiała się. - Możemy się rozejrzeć za jakąś trójką przystojniaków już na miejscu, by żadna nie została sama - mrugnęła do niej. W końcu głupio by wyszło, gdyby jedna pozostała sama na imprezie mając pecha. Jedna za wszystkie, wszystkie za jedną!
- Dobra! - wstała ochoczo, gotowa szykować się na imprezę. A w razie jakby czegoś im zabrakło planowała pomóc im szczyptą iluzji, coś czuła, że tak szybko wszyscy się wstawią, że gdy przestanie działać to i tak nikt już nie zauważy.

- Brzmi jak plan - wyszczerzyła zęby do kuzynki, która zdecydowanie nadawała na tych samych falach i coś czuła, że będą się razem świetnie bawić. Margaery miała na drugie Impreza, a mając takie towarzystwo zabawa byłaby jeszcze lepsza.
Jeśli chodzi o konkretne dziedziny magii, to Marg nie mogła się zbyt obszernie wypowiedzieć. Póki co była zielona w tym zakresie, ale jak już odkryje swoje powołanie, to nie będzie zwracała uwagi na innych ludzi. I tak nie obchodziło jej, co myślą, więc tym bardziej nie będzie się przejmować. Dorastając w tak konserwatywnej rodzinie, z czasem olewanie rzeczywistości wchodzi w krew.
Uśmiechnęła się jeszcze i poczekała, aż napisze do Milany. Miała nadzieję, że im nie odmówi.
I w ten sposób smutny wieczór miał się przekształcić na babski wieczór pełen alkoholu i szaleństw. Nawet bez magii Margaery dużo imprezowała, a odkąd jest w Brakebills, miała wrażenie, że życie to niekończąca się zabawa. Magia dodawała temu charakteru i bardziej uzależniała.
- Pamiętaj: im więcej alkoholu, tym łatwiej znaleźć przystojniaka na imprezie. Dopiero po wytrzeźwieniu może przyjść zaskoczenie, ale tym się nie przejmujemy! - powiedziała ze śmiechem, a jej humor wyraźnie się polepszył. Perspektywa picia wzbudzała niesamowite emocje.
Wstały i żwawo ruszyły do akademika. Wspólny pokój dużo ułatwiał, więc mogły się na spokojnie przygotować, nikomu nie przeszkadzając.
- Stawiamy na mroczne i drapieżne wersje siebie, czy może bardziej delikatne i urocze? - zapytała, bo magią makijażu i ubioru mogły z siebie zrobić diablice lub aniołki. Kwestia wyboru, a decyzję zostawiła Milevie.
- Jak Milana? Idzie? - dopytała, bo powinna już otrzymać odpowiedź.

Obie zdecydowanie się nastawiły na imprezowy klimat w takim stopniu, że zapewne nie potrzebowałyby nawet alkoholu. To dobrze wróżyło, wbrew pozorom wesołe chlaństwo nie zawsze równało się lepszej zabawie niż zabawa na trzeźwo. Ale nie ma co się oszukiwać - Mileva chyba zawsze była chętna na popijawę. A dodając do tego magię świat stawał się piękniejszy.
Zaśmiała się na słowa Margaery. - Na wypadek podpytam cię o zdanie, czy na pewno dobrze wybieram - powiedziała trochę szczerze, ale bardziej żartobliwie i mrugnęła do kuzynki oczkiem. - Tylko się zgrajmy tak, by wspólnie nie wylądować w pokoju. Ale to już jak kogoś będziemy mieć na oku - zaproponowała zapobiegawczo. Jak nie pomyślą o tym zawczasu może się zrobić dość niezręcznie.
Już w akademiku wyrzuciła z szafy parę swoich sukienek, które uwzględniała, po czym słysząc pytanie Marg już wiedziała czego chce. - Weźmy mroczne. Urocze jesteśmy na co dzień, a przynajmniej Mila - czy kiedyś widziała swoją siostrę w edgy wersji? Chyba nie. Była zbyt uroczą dziewczyną na takie coś ze swoją wewnętrzną radością życia, tak nietypową dla tej rodziny.
Słysząc pytanie zerknęła do telefonu. - Dojdzie później. Weźmy się przygotujmy, to wyślemy jej selfie jak powinna się przyszykować na imprezę - zaproponowała, po czym biorąc dwie kreacje do rąk spytała swojej najlepszej w życiu współlokatorki: - Ta czy ta?

Finito czyli z/t x 2