#6

Peterci jak co roku mieli jechać na święta do rodziców, jednak Milo zdecydował się nieco trochę opuścić ten wyjazd, zasłaniając się pracą - wiadomo. Że chce posprawdzać rzeczy, zanim pojedzie na przerwę świąteczną? Dzięki temu opóźnić wyjazd do dnia wigilii, jednak wtedy rodzice chcieli, by skoro tak, to jego siostry przygotowały Česnice w jego domu, tak by przyjechali już z nim na wigilijną kolację. Milo w wolnym czasie skoczył po zakupy, kupił wszystko co potrzebne. Oczywiście nie miał żadnej pracy, więc zdecydował się, że pomoże swoim siostrom w przygotowaniu ciasta, bo praca była jedynie zasłoną dymną do opóźnienia wyjazdu. Dostał trochę flashbacków z ostatniego czasu, kiedy byli tu razem - kiedy robili dynie na Halloween. Cóż, przynajmniej od święta mieli dla siebie trochę czasu. Rzucił zakupy na stół i zaczął szukać jakiś misek czy innych pierdół, cokolwiek ma być potrzebne do pieczenia.
- Milana, Mileva. - powitał swoje dwie siostry, kiedy te weszły do jego domu. Drzwi  były otwarte, więc nie musiał im otwierać drzwi.
- Matka prosiła, że zanim przyjedziemy, byście zrobiły Česnice. Myślałem, że zejdzie mi się dłużej z pracą, ale uwinąłem się, więc wam pomogę i pojedziemy. - powiedział, patrząc dalej gdzieś w szafkę, szukając czegoś do wyrobu ciasta. Nie gotował w domu zbyt często, jeszcze rzadziej coś piekł, ale chyba powinien mieć do tego rzeczy. Nie przyznał się do tego, że przedłużył wyjazd do domu do samej wigilii. Ostatnio był naprawdę zmęczony, nie miał siły udawać przed rodzicami dłużej, niż to było konieczne. Hah, ich idealny dziedzic zmęczony? Jak do tego mogło dojść?

Nie czuła potrzeby zobaczenia się z rodzicami. Wiedziała, że tak wypada, ale wychodziła z założenia, że święta powinno się…świętować. Spędzać miło i przyjemnie, tak, jak się chce. W tej definicji nie było miejsca dla dwójki niezbyt czułych perfekcjonistów. Gdy jeszcze kilka lat temu całe dnie spędzała na nauce i realizowaniu swoich pasji, praktycznie ich nie widując, poczuła, że może odetchnąć, bo mogła w końcu w pewnym stopniu robić to, co chce. W Brakebills czuła się jeszcze bardziej wolna. Z dala od dawnego środowiska, mogąc uczyć się tego, co chciała, zadawać się z tym, z kim chciała, spędzając czas tak, jak chciała… Tak, na studiach odżyła, była szczęśliwsza. Co prawda nawet teraz łapała się czasem na myśli, że tak naprawdę nie jest wolna, że realizuje plan rodziców, że może powinna to wszystko rzucić… ale tylko czasami.
Nie, w jej świecie nie było miejsca na matkę i ojca. Dla niej mogli pozostać nazwiskami na akcie urodzenia i postaciami na sztywnych zdjęciach.
Uwolnić się.
Wiedziała, że i tak się pojawi, nie mogła przecież zostawić rodzeństwa. Z Milo i Mile ten czas nie będzie taki straszny.
- Cześć, cześć – przekroczyła próg domu brata i zdjęła płaszcz. Torba w jej ręku z póki co nieznaną zawartością była doskonale widoczna. – Przecież nauczyciele zawsze mają coś do roboty – rzuciła, żartobliwym tonem maskując zawód. Im mniej zmarnowanego czasu w domu rodzinnym, tym lepiej. – Pieczenie to żaden problem… ale wiesz, trochę za zwyczajnie tu u ciebie. – Potoczyła krytycznym wzrokiem po otoczeniu. – Można się było tego po tobie spodziewać. Przydałoby się tu coś zmienić przed wyjazdem, prawda, Mile? – zwróciła się do siostry.

Nie chciała wracać na święta do domu, dlatego cieszyła się, że ich starzy uznali, że wolą cały trzypak naraz zamiast córeczki oddzielnie wcześniej. Miała tylko nadzieję, że to nie z okazji jakiejś "super" niespodzianki. Wolała sobie nie wyobrażać, co by za niespodziankę ich rodzice mogli wymyślić.
Razem z Milaną podeszły do kwater profesorów i wbiły do tej, w której mieszkał ich brat. - Hej braciszku - podeszła go przytulić na powitanie, po czym pozwoliła sobie zapalić papierosa. U Milo i tak czuć było jego nałóg, więc zapachu jego iqosa raczej takim jednorazowym wybrykiem nie przebije. - Przygotowałeś wszystko? - przejrzała czy nie brakuje składników i przyborów kuchennych, po czym z uznaniem pokiwała głową. - Zgadzam się - przytaknęła siostrze, po czym zerknęła na brata chcąc zauważyć jego reakcję. - Ostatnio miałeś chociaż dynie, myślę więc że tym bardziej trzeba jakoś ci ozdobić twoją siedzibę. Co masz w tej torbie? - z pytaniem zwróciła się już do siostry mając pewne podejrzenia, że do tego planu przygotowała się wcześniej. Czasem wychodził z niej taki mały diabeł. Aż była z niej dumna.
Zgasiła papierosa, którego zdążyła wypalić pragnąc już następnego. Choć to ukrywała powrót do rodzinnego domu, nawet na krótki okres czasu ją stresował. Paląc jednak szluga za szlugiem nie będzie jednak w stanie przecież za dużo zrobić. A ciasto niestety samo się nie upiecze.
- W ogóle Milo... - zaczęła przymilnym głosem. On już pewnie wiedział, że czegoś potrzebuje. - A nie pomógłbyś mi może ze stworzeniem jednego przedmiotu magicznego z magii mentalnej? - wolała nie tłumaczyć po co i dla kogo, ale jak trzeba będzie pewnie jakoś powie nie wprost. W końcu prezent miał być niespodzianką dla kogoś.

Powiedzmy sobie szczerze, żadne z nich nie chciało tam jechać. Wszyscy dostawali depresji, nerwicy i pierdolca na myśl o powrocie do rodzinnego domu, gdzie będą musieli chodzić jak w zegarku, być idealni. W Brakebills przynajmniej Milo dalej utrzymywał tę iluzję Mr. Perfect. Chociaż dobrze wiedział, że taki nie był. Wracając do domu będzie musiał znów przekonać sam siebie, że taki jest, by móc idealnie odgrywać swoją rolę. A mimo tego, że wszyscy wewnętrznie pogardzali rodzicami, nie chcieli wracać na święta - to i tak tam wracali. Żadne z nich nie zerwało jeszcze tej smyczy, nie uwolniło się z tej pozłacanej klatki.
- Well... Starsi bracia też mają coś do roboty. Na przykład pomaganie młodszym siostrom w pieczeniu. - odpowiedział Milanie, wywracając oczami. Oj tam taka mała bujda z tą dodatkową pracą jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Opóźniła ich cierpienie, to się chyba liczy, co nie? Kiedy już znalazł to czego szukał, postawił wszystko na stole. Nie skomentował papierosa Milevy, co jak co on był ostatni by ją oceniać, palił od 16 roku życia w końcu.
- Ta, wszystko co potrzebne jest. - powiedział, zakasując rękawy a następnie spojrzał na torbę Milany, która była pełna ozdób świątecznych. - A jak wrócimy, to sam będę musiał wszystko ściągać? - spytał, wywracając teatralnie oczami. - Ale skoro nalegacie, to możemy, ale to jak się ciasto będzie piekło. - stwierdził, wzdychając delikatnie. Chociaż mogli to zrobić najpierw a dopiero potem zacząć piec, wtedy dłużej się zejdzie zanim pojadą stąd do domu rodzinnego, ale czy opłacało się aż tak przedłużać nieuniknione? Milo zajął się drożdżami. Włożył je do kubka a potem zalał letnią wodą i zaczął rozcierać. Wywrócił oczami, kiedy usłyszał głos Milevy, który sugerował jedno - czegoś chce.
- Hmm? Co takiego? - spytał, unosząc lekko brew.

Nie zwracając uwagi na znajomy zapach papierosów, weszła w głąb mieszkania.
- Pomocni starsi bracia są w cenie – stwierdziła.
Znalazła najbliższy stół czy inną szafkę, na której mogła położyć torbę. Po rozwieszeniu lampek i kilku pomniejszych ozdób we własnym pokoju (tak dla klimatu!) została jej spora nadwyżka świątecznych bibelotów… choć może owa nadwyżka wcale taka nieplanowana nie była.
Wyjęła z torby materiałowego aniołka z zawieszką. Po chwili ten zajął miejsce na klamce drzwi, machając do całej trójki rozłożonymi rękami.
- Oczywiście, że mam tu same niezbędne rzeczy, moja droga – zwróciła się do Milevy głosem kogoś, kto ma coś za uszami. – I Milo, nie narzekaj, przyjdę to zabrać… tak po Nowym Roku. No, ale to musi na razie poczekać.
Widząc, że Milovan zaczął przygotowania, postawiła niedaleko niego cukier. Po chwili wyjęła także mąkę.
- Stolnica... Nigdy nie pamiętam, gdzie ona u ciebie jest, Milo. Mile, masz lepszą pamięć?
Kontynuowała poszukiwania, mimochodem wyłapując wymianę zdań rodzeństwa, do której jednak nie planowała się wtrącać. No, chyba że siostra potrzebowałaby moralnego wsparcia, ale Milana wiedziała, że brat prędzej czy później się zgodzi.

Mileva szczerze mówiąc zazdrościła ludziom, którzy cieszyli się ze świąt i chcieli wracać do domu rodzinnego. Ona szczerze mówiąc też chciałaby mieć cudownych rodziców, za którymi by tęskniła. W końcu tęsknota byłaby lepszym uczuciem od obrzydzenia, niechęci i koszmarnych powrotów, nawet jeśli przyjazdy do domu rodzinnego trwały obiektywnie krótko.
- Widzę. Bardzo ładne ozdoby załatwiłaś - mimo, że święta źle jej się kojarzyły figurka aniołka była naprawdę ładna i jakoś poprawiła jej humor. Była ciekawa, czy ich starym się chciało jakkolwiek dom pod ich przyjazd przyszykować. Nie żeby ją to interesowało, ale jednak o nich świadczyło, też o tym czy się zmienili. W końcu ich bardziej obchodziła opinia ludzi niż dzieci i zewnętrze domu często było lepiej ozdobione niż wnętrze. W końcu kto prócz dzieci chciałby ich odwiedzać? Wróć, oni ich odwiedzali z obowiązku, nie chęci.
- Jestem za - rzuciła słysząc plan działania. Zanim jednak zaczęła pomagać chciała dokończyć inną sprawę. - Chciałam zrobić kamień mentalny na prezent. Mam wszystko co potrzeba prócz twoich umiejętności. Odwdzięczę się jeśli będę miała jak - obiecała.
Po ustaleniu kwestii pomocowej umyła rączki i wzięła się za pomoc przy cieście. Wpierw zagotowała wodę, potem znalazła odpowiednią monetę i wrzuciła ją do wrzątku, aby nie wsadzić do ciasta kawałka metalu pełnego bakterii. Potem bez słów wygrzebała stolnicę i wręczyła ją Milanie. Zaczęła też grzebać za solą, aby już czekała na wymieszanie z mąką. Liczyła, że szybko uwiną się z ciastem i jeszcze trochę się rozluźnią przed wyjazdem do rodziców czy to wieszając bombki, czy to szykując prezent albo prezenty.

No i zaczęło się robienie bajzlu w jego mieszkaniu. Nie da się piec bez robienia bałaganu, to kanon. Mąka wszędzie, na jego meblach z ciemnobrązowego drewna była nader widoczna, ale chwilowo się tym nie przejmował, będzie gorzej jak będą się "śpieszyć" do rodzinnego domu i będą musieli tu posprzątać zanim pojadą.
Kiedy już roztarł drożdże, odłożył je na chwilę, przykrywając je szmatką. Odwrócił się, by zobaczyć jak tam idą prace na innych frontach pieczeniowych.
- Z pewnością coś wymyślę- odpowiedział Milevie, wzruszając ramionami. On też potrzebował czegoś na prezent. Sam chciał zrobić kamień zaczepienia, w czym Mileva mogłaby mu pomóc, ale stwierdził ostatecznie, że zrobi to sam, nawet jeśli Milo jedynie traktował iluzje jako uzupełnienie jego magii mentalnej.
- Hej Mila, ubrudziłaś się mąką. - powiedział, zwracając uwagę młodszej siostry, pokazując na jej policzek, by następnie wziąć szybko trochę mąki i rzucić jej w twarz i uśmiechnął się bardzo niewinnie, będąc gotowym na ewentualne uniknięcie kontrataku. Widział, że jego siostry tak samo się cieszą na powrót do domu co i on, więc chciał trochę rozluźnić atmosferę i może spowodować, że Milana i Mileva się uśmiechną. W końcu... są święta, co nie?

- A dziękuję, siostrzyczko. Rozwieszone będą wyglądać jeszcze lepiej – stwierdziła z przekonaniem.
Z wdzięcznością popatrzyła na Milevę, biorąc od niej stolnicę. Przesypała na nią mąkę i dodała odrobinę soli.
Podniosła wzrok, gdy zwrócił się do niej Milovan. Mąką? No tak, w końcu teraz się nią zajmowała, może przez przypadek trochę się ubrudziła… Odruchowo uniosła rękę do policzka, ale nie zdążyła go dotknąć. Zatrzymała się w połowie drogi, bo oto dopiero teraz jej twarz przybrała częściowo kolor trupiobladej bieli.
Nie myślała długo: porwała paczkę, w której zostało jeszcze trochę mąki. Nabrała ją w garść i rzuciła pierwszy raz, w tors, a potem drugi, w głowę, tak na wszelki wypadek.
- Nie igraj z ogniem, Milovanie Peterca, bo jeszcze się poparzysz… albo przefarbujesz sobie łeb – groziła, zmieniając ton głosu niemal co słowo i żywo gestykulując. – Zemsta będzie słodka. – Choć chciała znów nabrać mąki, rozmyśliła się i odłożyła paczkę z powrotem na stół. Podeszła do Milevy i poklepała ją lekko po policzku swoją utytłaną mąką dłonią. – No, teraz wszystko pasuje. – Stwierdziła, szczerząc zęby w uśmiechu.

W kuchni zrobiło się dość biało, ale nie było co teraz się tym przejmować - tego rzeczywiście można było się spodziewać. Uniknęliby tego chyba tylko poprzez zrobienie sernika na zimno, ale nawet tego Mileva nie była pewna. Od kiedy opuściła rodzinne gniazdko prawie nie piekła.
- Dziękuję! - dała bratu całusa w policzek i zadowolona, że sprawa prezentu zapewne lada moment będzie załatwiona wyjęła miskę, lawendę, kredę i aleksandryt, aby brat zrobił z nich użytek. W końcu już wiedział jaki.
W momencie, gdy rodzeństwo postanowiło w ramach zabawy zrobić cosplay "Pada śnieg" środkowa Peterca (ta starsza ze środkowych jeśli liczyć też tą martwą) wymieszała to, co przygotowało jej rodzeństwo, zagniotła powstałe w ten sposób ciasto, po czym przykryła ściereczką i odstawiła. Teraz musiało godzinkę postać, ale może pokombinują z magią natury czy czymś takim, by przyspieszyć pracę drożdży. Chociaż nie, lepiej dłużej, im później wyjadą do domu tym lepiej.
Zdziwiona zerknęła na to, co robi reszta i się głośno zaśmiała. - Milovan, co ty taki blady jak duch, halloween było miesiąc temu - stwierdziła wesoło, po czym dotknęła się po policzku, na którym zostało trochę mąki. - Dobrze, że już jej za dużo nie potrzebujemy, bo byłby problem - korzystając z faktu, że nie sypało się z niej jak z chmury podeszła do torby Milany z ozdobami. - Skoro mamy chwilę... - wyciągnęła światełka choinkowe, po czym bosymi stopami wskoczyła na kanapę próbując zawiesić je na ścianie zahaczając o co tylko się dało. - Tu będą wyglądać ładnie - a nawet jeśli nie to wyglądało na to, że ich brat i tak nie miał nic do gadania. A przynajmniej teraz nie chciał.

Śmiech Milevy, rzucanie się mąką z Milaną... tak powinny wyglądać święta, co nie? Powinni się bawić, radować. Cieszyć się rodzinnym spotkaniem, śmiać się razem, wydurniać trochę jak na rodzeństwo przystało. Kichnął głośno, kiedy mąka dostała mu się do nosa, strzepując jej przy tym sporo z siebie na podłogę, jednak dalej był ładnie trupoblady.
- Ohh.. jak się ciebie boję. - odparł ze sztucznym, sarkastycznym przerażeniem w stronę Milany, kiedy ta zaczęła mu grozić.
- Cóż... nieco się spóźniłem, ale Milana postanowiła do mnie dołączyć. - stwierdził, patrząc na najmłodszą Petercę, która też była dalej w mące. Milo otrzepał się trochę z mąki, a potem zaczął castować spella sprzątającego, bo się zrobił syf i na nim i w całej jego kuchni. Przynajmniej taki był użytek z magii, mogli szybko się pozbyć tego wszystkiego, by uniknąć sprzątania. Bo proszę was, gdyby miał to sprzątać samemu, to by przecież tu by jeszcze siedzieli do świąt... chociaż to może nie był aż taki zły pomysł? Too late. Już posprzątane. Spojrzał na Milevę, która zaczęła dekorować jego dom, zaraz Milana do niej pewnie dołączy, więc on w tym czasie wziął kredę i zaczął robić kamień dla starszej Peterci. Narysował okrąg, do miski wsypał sproszkowaną lawendę, wrzucił kamień a następnie postawił miskę na środku narysowanego kółka, w którym se klapnął. Zaczął wypowiadać odpowiednie słowa zaklęcia, wykonując odpowiednie ruchy dłońmi, później się podniósł by zobaczyć efekt rytuału.

Milovan Peterca carried out 6 launched of one k10 :

, , , , ,

- I słusznie, mnie się trzeba bać! – oznajmiła stanowczym tonem i, dla zwiększenia dramaturgii, pogroziła palcem. Naturalnie o jakiejkolwiek dramaturgii nie mogło być w tej sytuacji mowy, ale to szczegół.
Nie mogła długo zachować względnej powagi. Uniosła lewy kącik ust. Szanowny profesor Milovan Peterca z mąką na twarzy był bezcennym widokiem. Gdy skończyła się nim napawać, w kuchni zapanował porządek, a ciasto musiało trochę poczekać, Milana dołączyła do Milevy. Wyjęła łańcuch, którym opatuliła telewizor. Następnie wyłowiła z torby dwie figurki żołnierzyków. Powędrowała z nimi do Milovana, który najwyraźniej skończył rytuał.
- Zdolny brat to fajny brat – oceniła z uśmiechem. – No, ale nie dam ci odetchnąć. To twój dom, ty powinieneś wiedzieć najlepiej, gdzie to powinno wisieć – oznajmiła, wkładając mu ozdoby do rąk.

Oczywiście, że powinni się radować, ale kto by się tym teraz przejmował? Powinni przecież być posłusznymi dziećmi, doskonałymi magami, ale empatycznymi i przyjaznymi ludźmi już niekoniecznie. Szkoda, że przy rodzicach nie mogli nawet na chwilę być sobą, łatwiej by im było znosić to całe wspólne świętowanie.
Ich widok, całych na biało, mocno poprawił jej humor. Zaśmiała się spoglądając to na jedno, to na drugie. Potem wzięła się za ozdabianie domu brata, a on jako ten poważny zaklęciami sprzątnął cały bałagan i zrobił dla niej kamień. - Dziękuję - cieszyła się, że mogła liczyć na jego pomoc i bardzo to doceniała. Miała nadzieję, że wraz z Milaną też dały radę poprawić mu humor.
Po chwili ich siostra zdążyła wdrożyć także brata w ozdabianie wnętrza, co oczywiście skończyło się obrzucaniem łańcuchami. Po wszystkim dokończyli nieszczęsne ciasto, wzięli rzeczy i ruszyli do rodzinnego domu. Żadne z nich tego nie chciało, ale poczucie obowiązku, przyzwyczajenie lub inna niezrozumiała siła ciągnęła ich tam. Ale hej! Dzięki temu nie będą musieli odwiedzać starych w najbliższym czasie. Mimo takiej pociechy jednak już w trakcie podróży dało się wyczuć ich gasnące uśmiechy i obniżające się samopoczucie. Kroki w stronę rodzinnego domu również były spowolnione, aby jak najpóźniej dotrzeć na miejsce. Nawet ochrzan za spóźnienie był lepszy od siedzenia tam dłużej niż chcieli.

3 x z/t