Ostatnie rzeczy, które jechały podkradzionym na parę godzin wózkiem sklepowym, gnały w stronę przyszłego pokoju Milany, pchane przez obie siostry na zmianę. Potem reszta rzeczy na wózku miała pojechać w stronę pokoju Milevy. Przeprowadzka i powrót do Brakebills był dość intensywny, choć rozłożyły to sobie na kilka dni. W końcu jednak rozwiązały umowę najmu, stawiając kropkę nad przysłowiowym i - wracały do bycia studentkami, które dostają stypendium i nie muszą chwilowo martwić się wieloma dorosłymi sprawami. Z tej okazji Mile przestała również pracować w banku, chcąc z całych sił skupić się na nauce. Miała powoli pomysł na siebie. Oczywiście przeszkadzała jej w tym presja w jej głowie, która krzyczała, że jest bliżej niż dalej ukończenia nauki i będzie musiała podjąć ważną decyzję co dalej, ale przynajmniej wiedziała, do jakich kierunków z tym się ogranicza.
- Czujesz podekscytowanie? - spytała siostry, mając nadzieję, że i owszem. Starsza Peterca nie była pewna, jak się czuje z powrotem. Z tym miejscem wiązało się wiele jej wspomnień i nadziei, ale też traumy i poczucie presji. Cieszyła się na powrót, ale też wróciło zmartwienie co powinna dalej zrobić ze swoim życiem. Nawet jeśli miała przed sobą dwa lata, to dalej było więcej niż połowa studiów.
Wiedziała jednak, że powinna się cieszyć tym okresem najlepiej, jak tylko potrafi.

Milana na moment podskoczyła, opierając nogi na dolnej belce wózka i znowu dotykając ziemi dopiero, gdy musiała wziąć zakręt.
- Zawsze chciałam to zrobić! — krzyknęła do siostry, po czym przekazała jej wózek. — To mój nowy ulubiony środek transportu!
Czuła się teraz prawie tak samo jak wtedy, gdy zaczynała Brakebills. Prawie. Wtedy Brakebills było dla niej synonimem wolności. Teraz znała jego ograniczenia. To, czego nie mogła się w nim nauczyć. To, co przed nią skrywano. Ale było także wiele rzeczy, których mogła się nauczyć praktycznie tylko w Brakebills. Musiała wrócić. Nawet jeśli miała być nazywana zdolną, ale leniwą, skupiając się na tylko niektórych kwestiach. Trzy lata przed nią wydawały jej się przerażająco długim okresem czasu. Były jednak też poduszką bezpieczeństwa. Czasem na zorientowanie się, na czym stała. Czego tak naprawdę chciała.
- Och, totalnie! — przytaknęła entuzjastycznie. — Trochę mniejsze niż gdy zaczynałam Brakebills... ale tak, czuję. Kij wie, co się wydarzy. Czy będzie tak samo jak wcześniej i czy to dobrze, czy źle. No i ten cały statek na niebie.
Dotarły do siedziby fizycznych. Milana wzięła część rzeczy z wózka, kierując się do wejścia.
- Powiem ci, że trochę żyję w oczekiwaniu. Oczekiwaniu na to, co się wydarzy. Bo coś musi się prędzej lub później wydarzyć.

Na widok siostry cieszącej się z dość prostej przyjemności (przynajmniej, dopóki się nie skręci tymże wózkiem) Mileva uśmiechnęła się szczerze. Nagle wróciły do niej dobre wspomnienia z Brakebills, których szkoda byłoby w jakiś sposób nie odnowić czy powiększyć. Już nie mówiąc o ułatwionym dostępie do wiedzy.
- Jesteś pewna, że nie wolisz czegoś z mechanicznym napędem? - spytała żartobliwie. Nie zdziwiłoby jej, gdyby Milana mówiła na serio i planowała od teraz przemieszczać się po uczelni z pomocą sklepowego wózka. W sumie jakby napędzała go magicznie to może to wcale nie byłby głupi pomysł.
- Mam nadzieję, że dobrze, ale ten cały statek szczerze mówiąc napełnia mnie niepokojem. Zastanawiam się czy jest szansa, że to kolejni nieciekawi goście czy raczej to nietypowa kampania reklamowa... - Peterca zastanawiała się na głos. W tym świecie wszystko było możliwe.
- Weź nie kracz. Nie słyszałaś, że Chińczycy za przekleństwo uważali życzenie komuś obyś żył w ciekawych czasach A nam chyba starczy tych ciekawych czasów - powiedziała, uśmiechając się jednak, aby pokazać, że nie poucza jej na poważnie.
A może to nie byli Chińczycy? Nieważne. Mimo, że do tej pory było dość spokojnie w ich życiu to nie narzekałaby, gdyby tak jeszcze pozostało. Przynajmniej przez jakiś czas.

- Mmm – W przerysowany sposób spojrzała w niebo. – Ale czy coś zmechanizowanego dałoby mi tyle nieprzewidywalności co sklepowy wózek? Alternatywnie… Jasne, zawsze mogłabym się nauczyć jeździć na deskorolce albo wyczyniać akrobacje na hulajnodze, ale czy to byłoby to samo? – Teraz już chyba naprawdę zaczęła rozważać pożyczenie wózka na dłużej.
Rozumiała Milevę. Rozumiała i częściowo czuła to, co ona, ale przeważała w niej… ciekawość. Jasne, tamten rok dostarczył jej sporo niezbyt przyjemnych przeżyć i wspomnień, ale biblioteka Fillory… Fontanny… Tak. Fascynowało ją to, co ukryte. To, czego nie mogła się nauczyć w Brakebills, tam, gdzie panowały zasady. Ledwo co dowiedziała się o innych światach, a zostało to jej zabrane. O cokolwiek chodziło ze statkiem, w duchu liczyła na to, że będzie skutkiem czegoś ekscytującego.
- Och tak, słyszałam o tym. – Uśmiechnęła się lekko. – Mimo to… Może to naiwne, ale trochę liczę na to, że w tym roku przydarzy nam się coś ciekawego. Byle tylko nie w rodzaju bania się o własne życie i wykładowców zagubionych prawie tak samo jak studenci. – Skrzywiła się.
Lubiła niektórych nauczycieli, jej własny brat przecież nim był, nawet jeśli obecnie zrobił sobie przerwę i przebywał na innym kontynencie. Nie mniej, żywiła pewną urazę do… w sumie nie wiedziała kogo. Może dziekana. Ale na pewno żywiła. Nie powinni jako banda ludzi po dwudziestce znikąd znajdować się w środku zagrożenia. Nie w miejscu, które miało być bezpieczne.
- Może to typowe „uważaj, czego sobie życzysz, bo jeszcze się to spełni”, ale nie chcę spędzić tylu lat, siedząc nad książkami. To może być fascynujące dla tych z niemagicznych rodzin, ale ja… chyba jestem tym trochę zmęczona – dodała ciszej. Uświadamiając sobie, że nie, tak nie powinno być, nie taka była jej rola – uśmiechnęła się ponownie. Ona była tą optymistyczną. – Chyba dotarłyśmy. – Zatrzymała się przed chatką fizycznych. – Nie jestem pewna, od czego zacząć.

Mileva zachichotała radośnie słysząc słowa siostry. Bardziej jednak dlatego, że przypomniało jej to nie tak stare, dobre czasy. - Widzę, że jakiś tryb filozofa ci się załączył - skomentowała. - Ale jeśli mamy to rozważać z pewnością nie byłoby to samo. Hulajnoga ma tylko dwa kółka, a na deskorolce o wiele łatwiej robić akrobacje. Ale żadna z tych dwóch rzeczy nie ułatwia przewożenia innych przedmiotów - nie spodziewała się analizy niemechanicznych pojazdów z kółkami w Brakebills, ale czyż nie na takich zaskoczeniach polegało piękno tej szkoły?
- Wydaje mi się, że gdy chodzi o magię, te dwa warunki naraz są raczej trudne do spełnienia - w końcu nawet rzucanie czarów obarczone było ryzykiem. Ciężko było tego uniknąć.
- Mila, trzy lata to nie tak długo. I czeka nas sporo zajęć praktycznych. Jestem pewna, że nie potrzebujemy do tego nieprzewidzianych zdarzeń - powiedziała, ukrywając za uśmiechem swój niepokój. Osobiście jedyne czego pragnęła to pouczających zajęć i beztroskich dwóch lat na uczelni, nim zacznie pracę. Nie chciała dodatkowych problemów z dziwnymi ludźmi o sześciu palcach i naprawdę liczyła, że statek na niebie to jakaś dziwna reklama.
- Myślę, że od początku - mrugnęła do młodszej siostry, biorąc pierwsze pudełko z wierzchu i zanosząc je do jej pokoju. Na szczęście nie miały już tego dużo, więc zostanie im parę kursów u jednej z pudłami, potem u drugiej, rozdzielą się na czas rozpakowania, a dalej się zobaczy.
Może jakiś obiad?

Milana kiwnęła głową.
- Zaiste, nie wykorzystujemy pełnego potencjału wózków sklepowych jako środka transportu. Tak nie powinno być.
Nad uwagą o magii zamyśliła się trochę dłużej.
- Fakt. W sumie dlatego jest taka czadowa. A ryzyko kontrolowane to żadne ryzyko. Dobra! W takim razie po prostu chcę, żeby nie było nudno.
Paradoksalnie, uwaga o tym, że ryzyko jest nieodłączną częścią magii, a zatem i ich życia, dodało jej otuchy. Jeśli miała do wyboru nudną pewność albo ciekawe ryzyko, to chyba wolała to drugie. Chciała rozmaitości.
- Ta, rozumiem. Pewnie masz rację - postarała się zabrzmieć tak przekonująco, jak to tylko możliwe. Nie było sensu martwić Milevy. Miały trochę inne wartości i cele, Mila wiedziała to już wcześniej, ale wydarzenia ostatniego roku jeszcze bardziej to podkreśliły. Nie znaczyło to jednak, że chciała odsunąć się od siostry. Wręcz przeciwnie: potrzebowała tej ostoi normalności i spokoju, jaką była Mileva.
Wywróciła oczami na jej odpowiedź, po czym zabrała się za noszenie kartonów. Jeden, drugi, trzeci...
- Chyba powinnam trochę zmniejszyć liczbę posiadanych rzeczy - oświadczyła lekko zdyszana, stawiają czwarte.
Samo opróżnienie wózka i przeniesienie rzeczy zajęło im nie więcej niż dziesięć minut, ale prawdziwa praca zacznie się, gdy dostarczą absolutnie wszystko do swoich pokoi i trzeba będzie to rozpakować. Z jakiegoś powodu Milana podejrzewała, że część kartonów będzie u niej stała nieotwarta i służyła jako stoliki i inne meble przez najbliższy tydzień, aż wreszcie nie będzie potrzebowała jakiegoś kubka spakowanego na dole jednego z nich.
Rozciągnęła krzyż, gdy postawiła ostatnią paczkę, po czym popatrzyła na swój pokój. Rozejrzała się po - jeszcze - gołych ścianach. Uśmiechnęła się.
- Będzie git. - Po chwili popatrzyła na siostrę. - Dobra, to co, kolejny kurs?

Mileva pokręciła głową z rozbawieniem. - Zamierzasz wprowadzić nową modę do Brakebills? - mrugnęła do siostry. Ciekawe czy profesorowie skomentowaliby jakkolwiek masowe jeżdżenie wózkami po terenie ich uniwerku?
W sumie to pytanie retoryczne. Była pewna, że Czajnik jakoś by zareagował. Nawet jeśli byłoby to podejrzane milczenie, po którym studenci by zwątpili, czy na pewno aby dobrze robią.
Starsza Peterca jednak chyba by wolała wrotki. Miała wrażenie, że przy takiej ilości wózków łatwiej by jej było wszystkich wymijać.
Mileva wolała nie myśleć, co dokładnie ma na myśli Milana odpowiadając jej takimi słowami. Miała jedynie nadzieję, że nie planowała specjalnie wpadać w kłopoty. Tego by chyba nie zniosła. Jeszcze by się zaczęła zachowywać, jakby była jej matką, a przecież nie o to chodziło w siostrzanych relacjach.
- No co ty? Przecież dobrze wiesz, że będziesz potrzebować akurat tego, co wyrzuciłaś - parsknęła. Ileż to razy właśnie to ją spotkało? Nie zliczyłaby.
Niedługo później wylądowala w pokoju młodszej Peterki, tym samym przyklepując ostatecznie ich dalsza kontynuację nauki. Mileva właśnie w tym momencie poczuła jakąś dziwną, niewytłumaczalną ulgę. Najwyraźniej potrzebowała powrotu tutaj, by przestać się martwić o swoją przyszłość. - Oczywiście. Chyba nie zostawisz mnie z tym samej, co? - odpowiedziała zaczepnie do Milany, nim obie wyszły, by tym razem dowieźć rzeczy do jej pokoju.
Dobrze było wrócić na stare śmieci.