Labirynt, jak zawsze, kusi niezbadanymi korytarzami. Tym razem jednak kadra Brakebills przygotowała dla wszystkich chętnych grę - część zabezpieczeń została zdjęta, żeby imprezowicze mogli spróbować swoich sił w wyścigu. Zasady są proste.
Dwie drużyny, każda po 3 graczy, stają przeciwko sobie. Jedna wchodzi do labiryntu i próbuje odnaleźć ukryty w nim przedmiot. Druga, stara im się to utrudnić, kontrolując labirynt, zsyłając na nich iluzje - cokolwiek przyniesie ich kreatywność. Kontrolujący labirynt opisują zmiany, które wpływają na labirynt i utrudniają poszukującym. Cała rozgrywka zamyka się w sześciu turach.
Poszukujący co turę wykonują rzut na Percepcję, żeby odnaleźć przedmiot, z podstawowym PT = 5. Jeśli utrudniającym udadzą się zaklęcia utrudniające, za każde powodzenie, PT wzrasta o 1. Aby odnaleźć przedmiot, poszukujący muszą zebrać w sumie 6 sukcesów. Następnie zaczyna się ucieczka z Labiryntu.
Ponownie drużyna poszukujących musi zebrać w sumie 6 sukcesów, żeby udało im się uciec. Tym razem rzucają na Czujność, z PT= 5. Ponownie, każde udane zaklęcie, podnosi im PT o 1.
Gra kończy się gdy minie 6 tur lub gdy poszukiwacze odnajdą skarb i uda im się uciec.

Dodatkowe zasady:
1. Zaklęcia z Quareomancji są zakazane;
2. Działania przeszkadzających nie mogą krzywdzić poszukujących.
3. Działania żadnej z grup nie mogą zniszczyć labiryntu!

Drużyna 1:
-
-
-

Drużyna 2:
-
-
-

Hell-win, znacie angielski? Znacie, świetnie. Więc zapewne wiecie też, moje drogie dzieciaczki, że Czajkowsky nie zniżyłby się tak nisko, aby celebrować jakieś pogańskie święto, które nie żyje w duchu chrześcijaństwa. No chyba, że Mr. Dziekan kazałby mu się zniżyć to wtedy wiadomo, bez zawahania. Mimo tych abstrakcyjnych rzeczy są też fakty, które się wydarzyły, chociażby Mścigniew celebrujący święto oddawania czci przodkom albo po prostu bliskim. Tych, którzy odeszli Polak miał dwóch: swojego bliźniaka oraz Batory. Na grobie jednego bywał regularnie od miesiąca, zaś z Batory... Serce nie mogło aż tak łatwo ulec potędze czasu, który zasklepiał ból. W tym wypadku nic się nie zmieniało. Rana straty tliła się, gorejąc nieustannie dniem i nocą. Stąd Mścij przybrał czerwoną szatę, złote pantofle i upodobnił się do samego Stefana Batorego. W tym właśnie stroju witał wszystkich przybyłych przed wejściem do labiryntu.
   - Z profesorem Chapmanem będziemy próbować wam przeszkodzić w odnalezieniu przedmiotu w sercu labiryntu oraz wyjścia z niego. - Spojrzał z niepokojem w stronę pana Bramsa. - Gdyby coś rzeczywiście niepokojącego się wydarzyło wewnątrz to w każdym momencie was wyciągnę. - Drugiej studentce zajmującej się magią fizyczną ofiarował Śmietanę. - Ona wam pomoże rozpoznać, które przeszkody są stworzone przez nas, a które nie. Jeśli jednak nie chcecie korzystać z mojego bądź swojego zwierzęcego towarzysza to ja wam nie zabronię. - Po czym gestem dłoni wskazał im wejście do labiryntu. Tak, jakby go wcześniej nie widzieli. Sam założył ręce na siebie i wyczekiwał aż studenci zniknął mu z oczu.

Ze zwyczajami tak już bywa, że łatwo się od nich odzwyczaić. Święta nie były tu wyjątkiem. Ed nie obchodził Halloween od… Sam już w zasadzie nie pamiętał kiedy. Może od własnej uczniowskiej kadencji w Brakebills? Tak więc znalezienie przebrania wydało się w pierwszym momencie niełatwym wyzwaniem. Szczerze mówiąc nie bardzo miał na to ochotę, ale chyba wypadało podtrzymać jakiegoś pozytywnego ducha wśród studentów. Wygrzebał z szafy stary, beżowy prochowiec. Zakup starej, wytartej fedory i szelek nie był kto wie jak trudny. A że do tego większość jego koszul już i tak przesiąkła zapachem papierosów, złożył mu się całkiem przekonujący kostium detektywa. Takiego noirowego, którego nigdy nie opuszcza ponura narracja z voiceovera. To też da się załatwić.
Słyszał już trochę o wydarzeniach, które miały miejsce w labiryncie. Nie był jednak ich uczestnikiem, był zupełnie nową twarzą w kadrze, więc oddał Czajkowskiemu pole do wyjaśnień. Do odczarowywania złych wspomnień labiryntu potrzeba w końcu odpowiedniego nastroju, a jakby nie patrzeć przyjęcie nauczyciela znikąd już raz wypaliło im w twarz. Patrzył więc w spokoju na akt przekazania zwierzęcia. - Jeśli nikt nie potrzebuje instrukcji obsługi kury to możemy zaczynać - zatarł ręce. Na szczęście był w przeszkadzającej drużynie, więc sam nie potrzebował wiedzieć w jaki sposób Śmietana miała przekazać te niewątpliwie cenne wskazówki.